Μάθημα... παπαγαλία

Ας μη γελιόμαστε. Αν το μεσημεράκι του Σαββάτου αντίπαλος της Εθνικής μας στην πρεμιέρα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ήταν κάποια από τις θεωρητικά δυνατές ομάδες του ομίλου, θα είχαμε φύγει ηττημένοι και με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο. Δυστυχώς, τα παπαγαλάκια που τις ώρες που ακολούθησαν την τιμωρία των Σχορτσιανίτη-Φώτση έσπευσαν να… καθησυχάσουν το φίλαθλο κοινό πως «και δίχως αυτούς, την Κίνα και το Πουέρτο Ρίκο τους κερδίζουμε εύκολα», διαψεύσθηκαν. Για το έξω-αγωνιστικό κακό που έκανε η ιστορία των επεισοδίων και της τιμωρίας στην Εθνική μας τα έχουμε ξαναπεί και αν μη τι άλλο δεν είναι η ώρα να τα αναπαράγουμε. Το αγωνιστικό μειονέκτημα του να αγωνιζόμαστε δίχως δύο πενταδάτους παίκτες λίγο έλλειψε να το πληρώσουμε πολύ ακριβά.


Η Εθνική μας λοιπόν χθες, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν είχε να χάσει τίποτα απολύτως, κατά κάποιο τρόπο πιάστηκε στον ύπνο. Λίγο ως πολύ ήταν αναμενόμενο ότι οι αδύναμοι (σωματικά) Κινέζοι θα επέλεγαν διά του αμερικανού προπονητή τους να μας αντιμετωπίσουν με άμυνα ζώνης. Όπως και έγινε και μάλιστα για 40 ολόκληρα λεπτά. Η επιθετική αντίδραση της ομάδας μας ήταν σωστή κατά το ήμισυ. Γρήγορο πάσινγκ-γκέιμ και σουτ υπό τις καταλληλότερες δυνατές προϋποθέσεις. Κάπως έτσι προηγηθήκαμε με 9 στο ξεκίνημα, κάπως έτσι είχαμε εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας στο τρίποντο. Ο Ντάνγουολντ όμως δεν παρέκλινε από το σχέδιό του. Γνωρίζοντας ότι η Εθνική μας δεν είναι δυνατόν να κερδίσει το ματς σουτάροντας μόνο τρίποντα και κυρίως γνωρίζοντας ότι δεν έχει παιχνίδι στο ποστ, κατάφερε να μας αποκοιμίσει. Οι φορές που η μπάλα ακούμπησε στο χρωματιστό σε όλο το ματς ήταν ελάχιστες παρά το θαυμάσιο παιχνίδι του προερχόμενου από τραυματισμό Μπουρούση. Ελλειπε όμως εμφανώς ο παίκτης που θα αναστατώσει την αντίπαλη ρακέτα και κυρίως αυτός που θα φορτώσει τους αντίπαλους ψηλούς με φάουλ. Δηλαδή ο Σχορτσιανίτης. Και έτσι είδαμε τους Ουάνγκ και Γι να βγάζουν ανενόχλητοι και δίχως κόπο όλο το ματς και παραλίγο να μας κερδίσουν μόνοι τους.
Στην άμυνα, δε, η ομάδα μας δεν θύμισε σε τίποτα αυτή των φιλικών προετοιμασίας όπου τη θαυμάσαμε για την επιθετική της άμυνα, την πίεση στην περιφέρεια, τα κλεψίματα. Τι από όλα αυτά κάναμε χθες; Τίποτα. Και μάλιστα απέναντι σε μία ομάδα δίχως ικανούς χειριστές της μπάλας, μία ομάδα που είναι ως γνωστόν επιρρεπής στα λάθη. Η άμυνά μας ευάλωτη στο ριμπάουντ (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες σχεδόν όλων όσων έπαιξαν αφού Πρίντεζης και Βουγιούκας σε αντίθεση με τον μαχητικό Καϊμακόγλου ήταν αρνητικοί) παθητική στο σύνολό της αφού εκεί έλλειπε η μορφή του Φώτση που όχι μόνο θα περιόριζε τη δράση του Γι αλλά θα αλλοίωνε σουτ, θα έπαιρνε ριμπάουντ.
Τουλάχιστον νικήσαμε όμως σε μία πρεμιέρα και αυτό πρέπει να κρατήσουμε αφού το τουρνουά δεν έχει καλά-καλά αρχίσει. Και εκτός αυτού κερδίσαμε και δύο παίκτες, τον φοβερό Ζήση που θύμισε τον παίκτη-ηγέτη που είχαμε συνηθίσει και τον Καϊμακόγλου που έδωσε πνοή σε άμυνα και επίθεση με τη δύναμη και το πάθος του. Μακάρι και αύριο να γράφουμε κάτι ανάλογο, έχοντας νικήσει δηλαδή τους σαφώς πιο δυνατούς από τους Κινέζους Πορτορικάνους και να πάμε για την… έναρξη του Μουντομπάσκετ την Τρίτη κόντρα στους οικοδεσπότες…