Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τον 1ο τελικό των πλέι-οφ στο ΟΑΚΑ. Κάτι η αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού από το σημείο που αποκλείστηκε από την Ευρωλίγκα και μετά και κάτι η πανθομολογούμενη αγωνιστική αλλά κυρίως εκτός των γραμμών κρίση στον Ολυμπιακό προδίκαζε στο μυαλό μου αυτά που θα συνέβαιναν στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Αυτό που περίμενα να δω το είδα από μία ομάδα που ξέρει να κερδίζει πρωταθλήματα σαν να πηγαίνει μία συνηθισμένη μέρα στη δουλειά και αυτό που δεν περίμενα να δω ήταν μία ομάδα που εμφανώς έχει κρίση ταυτότητας και που δεν πρόκειται να τη βρει στη συνέχεια των πλέι-οφ.
Ξέρω, είναι νωρίς ακόμη για να προδικάσω τον πρωταθλητή, όμως όσο και αν απομένουν δύο ή τέσσερα ακόμη ματς στη σειρά των τελικών δεν πιστεύω ότι κάτι θα αλλάξει δραματικά. Και αυτό για έναν απλό λόγο. Από τη μία πλευρά υπάρχει μία ομάδα που δεν χρειάζεται ούτε καν τον παράγοντα τύχη (ο Παναθηναϊκός) και από την άλλη μία ομάδα που παίζει στην… τύχη (ο Ολυμπιακός).
Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε τίποτε περισσότερο από αυτό που έπρεπε να κάνει, άριστα διαβασμένος και τοποθετημένος στο παρκέ. Εκλεισε την άμυνά του στη ρακέτα (ο Σχορτσιανίτης στην καλύτερη των περιπτώσεων να είχε δύο παίκτες στην πλάτη του όποτε έπαιρνε τη μπάλα) και άφησε τους… σουτέρ του Ολυμπιακού να ρίχνουν τούβλα στο ταμπλό. Σίγουρα ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα για να σουτάρει μηδέν στα 23 τρίποντα (0/23 για όσους νομίζουν ότι έγινε λάθος στην πληκτρολόγηση) ούτε θα σουτάρει ξανά τόσο άσχημα αφού τουλάχιστον ο Κλέιζα και ο Τεόντοσιτς το… έχουν. Όμως στην επίθεση του Παναθηναϊκού δηλαδή, ή αν προτιμάτε στην άμυνα του Ολυμπιακού ήταν και η διαφορά των δύο ομάδων. Από τη μία πλευρά ο επαγγελματίας Παναθηναϊκός έμοιαζε να παίζει με… έξι στην επίθεση έχοντας πληθώρα λύσεων και βάζοντας από την αρχή όλους τους παίκτες του στον τομέα δημιουργία και από την άλλη ο Ολυμπιακός αν εξαιρέσει κανείς τις 2-3 πρώτες ενέργειες του Σχορτσιανίτη δεν είχε την παραμικρή φαντασία ή δεύτερη επιλογή στο παιχνίδι του. Φάνηκε ξεκάθαρα πως όταν ο Ομπράντοβιτς μπλόκαρε το Plan A των ερυθρόλευκων πολύ απλά δεν υπήρχε ούτε καν Plan B στους φιλοξενούμενους που μέχρι το 19-18 απλά στηρίχθηκαν στο ατομικό ταλέντο του Παπαλουκά και του Τεόντοσιτς για ένα τετράλεπτο. Πουθενά ο Τσίλντρες, πουθενά οι Πεν και Μπέβερλι, πουθενά ο πάγκος…
Ο Τεόντοσιτς δε (για να επανέλθω στα της άμυνας) ήταν κατά την ταπεινή μου γνώμη και η μαύρη τρύπα του Ολυμπιακού. Δεν ήταν τόσο τα 0/6 τρίποντα (είπαμε, το σουτ είναι θέμα μέρας και ψυχολογίας) όσο η άμυνα ούτε καν με τα μάτια που έπαιζε στον Διαμαντίδη ή στον Σπανούλη στο σημείο που ο Παναθηναϊκός έχτισε τη διαφορά του +20. Χειρότερη και από την… άμυνα του Κλέιζα στον Φώτση ο οποίος «μπάτμαν» απέδειξε ότι παραμένει ένας παίκτης-βαρόμετρο.
Για τον Παναθηναϊκό το να γράψουμε πάλι ότι άγγιξε την τελειότητα καταντάει… γραφικό. Οι πράσινοι του Ομπράντοβιτς είναι ομάδα δομημένη, χτισμένη, φτιαγμένη για να κατακτάει πρωταθλήματα. Οσο και αν ουσιαστικά έπαιξε με την… περσινή ομάδα (Τέπιτς, Καλάθης πήραν απλά garbage time) έδειξε ότι η μπογιά του κρατάει ακόμη και θα κρατάει για… πολλά πολλά ακόμη χρονια όσο λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο εντός και εκτός γραμμών.
Ο δε Ολυμπιακός; Αν δεν προλάβει να μαζέψει τα κομμάτια του μέσα στις επόμενες τρεις μέρες δεν θα αποφύγει το… σκούπισμα από τον αιώνιο αντίπαλό του κάτι που θεωρώ και πιο πιθανό πλέον. Ο Ολυμπιακός «νοσεί» εκτός του παρκέ στις σχέσεις μεταξύ των παικτών του (όποιος διάβαζε τα χείλη ορισμένων παικτών όταν έμπαιναν αλλαγή θα κατάλαβε πολλά…), αλλά και την έλλειψη χημείας και σταθερότητας εντός και εκτός γραμμών. Τι τύχη, άραγε, έχει μία ομάδα για την οποία εδώ και σχεδόν ένα μήνα λέγεται και γράφεται πως αν δεν πάρει το πρωτάθλημα θα διώξει τον προπονητή της, όπως και αν λέγεται αυτός, Γιαννάκης, Κωστάκης ή Δημητράκης; Η απάντηση είναι απλή: Καμία. Ο Ολυμπιακός όταν καταφέρει να αποκτήσει ισορροπία, σταθερότητα και πάψει να θεωρεί το πρωτάθλημα ως αυτοσκοπό κάθε σεζόν και αποφασίσει να χτίσει μία ομάδα σε γερά θεμέλια, τότε θα πάρει πρωτάθλημα. Αλλιώς, θα περιμένει το αν και πότε ο Παναθηναϊκός αφήσει το βάθρο του πρωταθλητή από μόνος του…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου