Τέλος εποχής, αρχή μιας καινούργιας...

Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Δεν ξέρω αν φταίει η Πόλη και ο πρότερος βραχύβιος βιός μου εδώ πριν από εννέα χρόνια (ένα βράδυ για να αλλάξω αεροπλάνο προερχόμενος από την Αττάλεια) αλλά ερχόμενος σε μία πόλη που λατρεύω κάτι μέσα μου έλεγε ότι η παραμονή μου θα είναι και πάλι βραχύβια. Τουλάχιστον αυτή τη φορά είδα την Εθνική να παίζει και ένα ματς. Όχι σαν το 2001 που την είχα αποχαιρετήσει από τον Νότο…

Η πικρή αλήθεια είναι ότι την περασμένη Πέμπτη κάτι έσπασε μέσα μου. Όχι ότι δεν το περίμενα. Από την Τετάρτη κιόλας, μετά την ήττα από την Τουρκία το είχα δει το… όνειρο. Καθόμαστε να χάσουμε από τους Ρώσους και κάπως, κάπου θα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και θα μας… πετύχουν οι Ισπανοί. Και μας πέτυχαν. Στο δόξα πατρί…
Κάτι έσπασε λοιπόν μέσα μου την Πέμπτη. Δεν είχα μάθει να βλέπω τους παίκτες για τους οποίους είχα κλάψει, είχα πανηγυρίσει, είχα… ερωτευτεί μέσα από τη δουλειά μου για όσα (μας) προσέφεραν, να κάθονται να χάνουν έτσι όπως έχασαν. Καλή η στρατηγική αλλά κάτι ξεχάσαμε στην πορεία. Ότι σε έναν πόλεμο δεν συμμετέχει μόνον ένας. Και το πληρώσαμε ακριβά.
Η εικόνα που αντίκρισα από τους διεθνείς στο πελώριο Σινάν Ερντέμ ήταν αυτή ακριβώς που περίμενα. Μάτια που πετούσαν σπίθες, θέληση για εξιλέωση και επαναφορά της τάξης των πραγμάτων. Ηταν όμως αυτό αρκετό; Όχι, σε καμία περίπτωση. Οσο και αν το πνεύμα ήταν πρόθυμο η σάρκα αδυνατούσε. Όπως και ο ελληνικός πάγκος. Οσα καλάθια και αν έβαζε ο Ζήσης, όσες μάχες και αν έδωσε ο Σοφοκλής, όσα σλάλομ και αν έκανε ο Διαμαντίδης, από ένα σημείο και ύστερα (προ)έβλεπες ότι στο τέλος… θα νικήσουν οι Ισπανοί. Η ομάδα είχε χάσει την έννοιά της από την άκρη του πάγκου και πέρα. Μηδαμινή εμπιστοσύνη στους υπόλοιπους επτά που έκαναν το ταξίδι στην Τουρκία από τον μίστερ Γιόνας, κομμένα φτερά όταν πατούσαν το παρκέ, φόβος για τυχόν αποτυχημένη προσπάθεια και σε τελική ανάλυση αναποτελεσματικότητα.
Η μπάλα, είναι η αλήθεια, είχε χαθεί μέρες πριν. Όπως πολύ ορθά μου έγραψε ένας φίλος «η Εθνική δεν έχασε από την Ισπανία αλλά από τη Σερβία…» αλλά μην επανερχόμαστε σε κάτι που το έχουμε αναλύσει εις βάθος και το έχουμε «πληρώσει» ακριβά. Τα αποτελέσματα της κλωτσοπατινάδας τα πλήρωσε η Εθνική από την επόμενη μέρα και μετά. Η άνω ποταμών στάση της ΕΟΚ και των παραγόντων της (δηλαδή του Βασιλακόπουλου…) όσον αφορά στην τιμωρία, ο καθησυχασμός των διεθνών και μετά η τιμωρία που όλοι την περίμεναν εκτός από αυτούς που θα έπρεπε να την έχουν προβλέψει πριν καν γίνουν τα επεισόδια ήταν το σημείο που χάλασε η μαγιά. Ο Καζλάουσκας κάπου εκεί άρχισε να χάνει τη μπάλα. Ηταν εμφανές ότι δεν ήθελε και δεν πίστευε σε παίκτες σαν τον Βουγιούκα και τον Πρίντεζη (τον ίδιο πρίντεζη που πέρυσι είχε στη βασική πεντάδα…) αλλά και τον Καλάθη. Αγωνιστικά, ήταν εμφανές από ένα σημείο και ύστερα ότι η Εθνική ήταν ακυβέρνητο καράβι. Δείτε ξανά τον αγώνα με την Τουρκία και θα καταλάβετε. Εκείνο το ξημέρωμα, βλέποντας δύο φορές τον αγώνα στο βίντεο θυμάμαι τον Λιθουανό τουλάχιστον πέντε φορές να σηκώνει τα χέρια απορημένος για τα plays των διεθνών που εμφανώς ήταν από το… μυαλό και το ταλέντο τους και όχι κατ’ εντολή του. Την επομένη, δε, κόντρα στους Ιβοριανούς χάθηκε το… τόπι. Η αντίδραση του Σχορτσιανίτη αλλά και του πρωτάρη και υποτίθεται ψαρωμένου Βουγιούκα έδειξαν ότι στην ομάδα είχε χαθεί παντελώς η επικοινωνία προπονητή-παικτών. Ελλειπε, δε, ο παίκτης εντός ομάδας που θα βάλει μια φωνή, που θα υψώσει ανάστημα που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους έστω και με ακραίο τρόπο.
Ο αγώνας με την Ισπανία ήταν λοιπόν απλά η επιβεβαίωση, στην πράξη όλων των παραπάνω και κυρίως της αναποτελεσματικότητας του Καζλάουσκας που λες και το έκανε επίτηδες γνωρίζοντας ότι θα είναι ο τελευταίος του αγώνας στον πάγκο της Εθνικής έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να εκθέσει παίκτες αλλά και να εκτεθεί. Μετά τον αγώνα δε, βρισκόμενος σε άμυνα, εξέθεσε ανοιχτά την ΕΟΚ (για όσους «διαβάζουν» πίσω από τις λέξεις) με την υπόθεση Μπουρούση τον οποίο ευχαρίστησε επειδή έπαιζε τραυματίας…
Το ζητούμενο, από εδώ και πέρα είναι φυσικά η επόμενη μέρα. Το αύριο μίας απόλυτα επιτυχημένης ομάδας που είναι υποχρεωμένη να αλλάξει ρότα και καταδικασμένη να πετυχαίνει. Ο Καζλάουσκας έχει ήδη φύγει και πλέον είναι επιτακτική ανάγκη ο διάδοχός του να είναι Ελληνας. Δεν ξέρω αν θα λέγεται Μπαρτζώκας, Ζούρος ή Κατσικάρης (αυτούς θεωρώ προσωπικά ως καταλληλότερους) αλλά επιβάλλεται να είναι Ελληνας για πολλούς και διάφορους λόγους. Όχι άλλα πειράματα κύριοι της Ομοσπονδίας, κύριε Βασιλακόπουλε.
Η απόσυρση του Διαμαντίδη (απόφαση με την οποία δεν συμφωνώ καθόλου αλλά τη σέβομαι απεριόριστα ευχαριστώντας παράλληλα έναν τεράστιο παίκτη για όσα έχει προσφέρει), το «βιολογικό» λόγω ηλικίας τέλος του Παπαλουκά και ίσως 1-2 ακόμη παικτών αφήνει μεν την Εθνική «λειψή» αλλά αυτή η ομάδα έχει τον τρόπο να δημιουργήσει νέους Διαμαντίδηδες και Παπαλουκάδες. Ο κορμός υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει τουλάχιστον μέχρι τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου αλλά για να είμαστε εκεί προέχει το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας και άντε και το Προολυμπιακό. Ενας επταετής κύκλος επιτυχιών έκλεισε το Σαββατόβραδο στην Κωνσταντινούπολη ένας νέος θα αρχίσει. Δεν ξέρω αν θα χρειαστεί μία νέα Ντιζόν και μία νέα Αττάλεια πρώτα (κάτι που απεύχομαι) για να βρει ξανά αυτή η ομάδα τον δρόμο της αλλά για ένα πράγμα βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Θα τον βρει…