Το... κολλητήρι έφαγε σαβούρδα

Αν το Αργεντινή-Βραζιλία το βράδυ της Τρίτης ήταν η πεμπτουσία του μπάσκετ, ο πρώτος προημιτελικός Σερβίας-Ισπανίας ήταν το απόλυτο μπασκετικό ματς, ένας αγώνας που μόνο… ρεύση προκάλεσε σε όσους το παρακολούθησαν και ας έπαιζαν δύο όχι και τόσο αγαπητές στο ελληνικό κοινό ομάδες. Για τον αγώνα δεν θέλω να πω πολλά αφού δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί σε λόγια αυτό που παρακολουθήσαμε αλλά θα γράψω κάτι που δεν εκφράζει τον χαρακτήρα μου αλλά πιστέψτε με, αγανάκτησα.

Μόνο και μόνο λοιπόν για την ασύγκριτη ηθοποιία του Ναβάρο στην προτελευταία επίθεση της Ισπανίας, μετά το τρίποντο του Κέσελι, χάρηκα που έχασαν οι Ισπανοί και βγάζω το καπέλο στους διαιτητές που πάντως καλά θα έκαναν να τον χρέωναν με τεχνική ποινή γιατί και η ηθοποιία έχει και τα όριά της. Αυτός ο τόσο μεγάλος παίκτης (μπασκετικά) αλλά ακόμη πιο μεγάλος καραγκιόζης των παρκέ που σε κάθε επαφή εκσφενδονίζεται λες και είναι μπαλάκι του σκουός και χτυπάει στον τοίχο, πήγε με το έτσι θέλω να πάρει φάουλ. Ο Τέπιτς κατάλαβε την πρόθεση του και την τελευταία στιγμή κάνει ένα βήμα προς τα πίσω και μαζεύει τα χέρια του αλλά ο μέγιστος Ναβάρο (ποιος Τομ Χανκς και ποιος Τζακ Νίκολσον…) εξοστρακίζεται από τον… αέρα, κουτρουβαλιάζεται σαν τον Μάικ Γαλάκο στα καλύτερά του και έχει και το θράσος να ζητάει και φάουλ. Ημαρτον…

Υ.Γ. Αν το τρίποντο του Κέσελι με άφησε με ανοιχτό το στόμα, αυτό του Τεόντοσιτς απέδειξε ότι ο… τσόγλανος δεν μασάει. Η αντίδρασή του μετά το τρίποντο (χειρονομία και με τα δύο χέρια), εντάξει δεν συνάδει με το αθλητικό πνεύμα αλλά για πείτε μου αν ήσασταν εσείς στη θέση του πως θα αντιδρούσατε. Και σε τελική ανάλυση αυτή η μεγάλη των Σέρβων σχολή έχει βγάλει παικταράδες που δεν ήταν και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Από τον αείμνηστο Ντράζεν, τον Σλάβνιτς, τον Κιτσάνοβιτς και πάει λέγοντας…