Ολη η "ντροπή" δική τους...

Το ταξίδι με την THY από την πατρίδα στη… χαμένη πατρίδα της Κωνσταντινούπολης ήταν γρήγορο, ευχάριστο και άνετο. Πως ήταν η πορεία της Εθνικής μας ομάδας στην πρώτη φάση του Μουντομπάσκετ; Καμία σχέση…

Αυτή τη μιάμιση ώρα της πτήσης λοιπόν και αρκετές ώρες ανάγνωσης μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες το προηγούμενο βράδυ, των όσων γράφθηκαν, ειπώθηκαν και υπονοήθηκαν για όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν αναφορικά στην Εθνική μας ομάδα με οδήγησαν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ότι η Εθνική, κόντρα σε ότι μας είχε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες, όταν κατάφερνε να συσπειρώνει μπασκετικούς και μη γύρω από τις πορείες και τις επιτυχίες της, κατάφερε να διχάσει τον μπασκετικό και όχι μόνο κόσμο.

Με τους… «όχι μόνο» δεν πρόκειται να ασχοληθώ αφού ως όψιμοι επικριτές/υπερασπιστές (ανάλογα με το τι βολεύει τον καθένα και όσα πρεσβεύει) πετάχτηκαν ως είθισται «μαιντανόζ ολμάκ» (σαν μαϊντανοί δηλαδή…) όπως λένε (και) εδώ στην Πόλη είτε για να ηθικολογήσουν (πόσες φορές και αν διάβασα τη συγκεκριμένη λέξη στον σημερινό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο…) είτε για να κατακεραυνώσουν τα… καλοκπηρωμένα παλιόπαιδα της Εθνικής.

Από δύο μέρες πριν τον αγώνα με τη Ρωσία είχα εκφράσει ανοιχτά τη θέση/άποψή μου για το τι εγώ θεωρούσα σωστό να κάνει η Εθνική και δεν αλλάζω θέση. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός που ίδρωνα στα Καρπενήσια και τα ΟΑΚΑ θυσιάζοντας τις καλοκαιρινές μου διακοπές, δεν είμαι εγώ αυτός που χροοοονια τώρα κρατάω ψηλά τη σημαία όχι απλά του ελληνικού μπάσκετ αλλά του ελληνικού αθλητισμού με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες, δεν είμαι αυτός (ο ένας) που θα καθορίσει το πώς θα λειτουργήσει ένα σύνολο.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι και μέσα στην Εθνική υπήρξαν περισσότερες από 2-3 φωνές αντίδρασης στην προοπτική να κάτσουμε να χάσουμε (όπως και έγινε) από τους Ρώσους, αλλά ως όφειλαν και όντας μειοψηφία αποδέχθηκαν την απόφαση της πλειοψηφίας. Το αν χάρηκαν οι διεθνείς με όσα έγιναν τελικά, επιτρέψτε μου να έχω πολλές αμφιβολίες για το ότι συνέβη. Εχοντας «ζήσει» σε διοργανώσεις αλλά και σε συλλόγους σχεδόν όλους τους παίκτες είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν είναι τύποι που τους αρέσει η ήττα, ποσό δε μάλλον να την… επιδιώκουν κιόλας. Όπως επίσης αμφιβάλω αν υπήρχε έστω ένας αγνός μπασκετικός φίλαθλος που να μην έκλεισε από απέχθεια για όσα έβλεπε την τηλεόρασή του κατά τη διάρκεια του αγώνα απλά και μόνο επειδή αυτά τα… καλοπληρωμένα παλιόπαιδα μας έχουν καλομάθει χρόνια τώρα και μας έχουν συνηθίσει σε αντρίκιες εμφανίσεις, σε κατάθεση ψυχής στο παρκέ και άλλα… επικά που όμως δεν απέχουν από την πραγματικότητα.

Που θέλω να καταλήξω; Ναι, όσα έγιναν δεν τιμούν τόσο τους παίκτες (αυτοί το αποφάσισαν και κανείς άλλος, αφού αυτοί παίζουν) όσο και το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά από το να ισοπεδώνουμε μία ομάδα, τον χαρακτήρα της και τα κατορθώματά της εξισώνοντάς τα με τον μίζερο βίο της χώρας της ρεμούλας, της αρπαχτής, των σκανδάλων και της κομπίνας υπάρχει τεράστια απόσταση.

Είμαι σίγουρος ότι περισσότερο από όλους ένοιωσαν άβολα, ένοιωσαν «ντροπή» αν θέλετε οι ίδιοι οι παίκτες που βρισκόμενοι μπροστά στη διχάλα του δρόμου με κατεύθυνση την αρετή και την κακία, επέλεξαν τον δεύτερο εν γνώσει τους ότι θα γίνουν οι… κακοί του παραμυθιού. Ναι, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μιλούσαν και έγραφαν για το ευ αγωνίζεσθαι και τη σημασία της συμμετοχής, τον αθλητισμό και όχι τον πρωταθλητισμό και οι διεθνείς ως role models θα έπρεπε να κάνουν άλλη επιλογή σύμφωνα με τους περισσότερους (μέσα σε αυτούς και εγώ). Στο χέρι τους είναι (πρώτα) το Σάββατο με την Ισπανία να αποδείξουν πως ορισμένες φορές χρειάζεται ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα κάνοντάς μας όλους να ξεχάσουμε ή έστω να «θάψουμε» μέσα μας τη μαύρη σελίδα της Πέμπτης και να ασχοληθούμε με τη χρυσή σελίδα του Σαββάτου, της Τετάρτης, της ερχόμενης Κυριακής. Γιατί, στην τελική, η τελευταία ανάμνηση είναι αυτή που μένει και θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Εθνική έχει κρατήσει τα καλύτερα για το τέλος…