Το ταμείον είναι μείον…

Δυστυχώς αποτύχαμε. Η Εθνική για έναν ακόμη αγώνα, τον… τελευταίο της, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας παρουσιάσθηκε κατώτερη του αναμενόμενου και ηττήθηκε –και εδώ είναι το γαμώτο της υπόθεσης- από μία πολύ κατώτερη του αναμενόμενου Ισπανία. Δεν είναι υπερβολή ότι τα… δεύτερα της Ισπανίας ήταν αυτοί που έκαναν τη διαφορά, αυτοί που έγειραν την πλάστιγγα προς την πλευρά των Ιβηρων τη στιγμή που η δική μας ομάδα ήταν παντελώς (μα παντελώς…) αβοήθητη από τον πάγκο. Από όλο τον πάγκο απ’ άκρη σ’ ακρη.

Οι αριθμοί άλλωστε τα λένε όλα στην προκειμένη περίπτωση. Χρόνος συμμετοχής των βασικών της Ελλάδας; 168 από τα 200 αγωνιστικά λεπτά. Προσφορά των… πέντε παικτών που πέρασαν από το παρκέ; Τρεις πόντοι και τέλος. Χρόνος συμμετοχής των παικτών πάγκου της Ισπανίας; 74 αγωνιστικά λεπτά και 29 πόντοι.

Ως γνωστόν, λοιπόν, το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και οι φορές που οι… πέντε έχουν κερδίσει τους 10 συμβαίνουν μια φορά στα εκατό χρόνια.

Η ευθεία μομφή δεν πηγαίνει, τόσο, στους παίκτες που μπήκαν από τον πάγκο (που η πικρή αλήθεια είναι ότι απέδωσαν πολύ κατώτερα από αυτό που είχαμε συνηθίσει και περιμέναμε) αλλά για τον τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα από τον Καζλάουσκας. ΟΚ, είχε διαβάσει αρκετά από τα plays των Ισπανών, έδωσε το σουτ σε έναν παίκτη που δεν το… έχει (Ρούμπιο) και δικαιώθηκε, έβγαλε εκτός ρυθμού τον Μαρκ Γκασόλ, αλλά μάλλον ξέχασε να κοιτάξει στον δικό του πάγκο. Τα αποσπασματικά λεπτά συμμετοχής κάποιων παικτών, η εμμονή στη βασική πεντάδα των Ζήση, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Φώτση, Σχορτσιανίτη «φώναζε» από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου κιόλας ότι δεν οδηγούσε πουθενά. ‘Η μάλλον οδηγούσε στην ήττα αφού στο φινάλε οι δικοί μας βασικοί είχαν άδειο ρεζερβουάρ τόσο στα ποδάρια όσο και στο μυαλό, ενώ οι Ισπανοί με την επιστροφή του ξεκούραστου Ναβάρο και του αποτελεσματικού Ρούντι «καθάρισαν τη μπουγάδα» με απλές κινήσεις και τον δικό μας πάγκο θεατή.

Τι κέρδισε λοιπόν η Εθνική από αυτή τη διοργάνωση; Απολύτως τίποτα. Δεν κέρδισε κάποιον παίκτη (όπως πέρυσι στην Πολωνία), δεν κέρδισε τους αντιπάλους που έπρεπε (Τουρκία, Ρωσία) αντιθέτως έχασε στην υστεροφημία της με όσα έγιναν στον αγώνα με τη Ρωσία, έχασε την επαφή με τις κορυφαίες θέσεις στις μεγάλες διοργανώσεις για πρώτη φορά μετά το 2001 (έκτοτε η χειρότερη μας θέση ήταν η 5^η) και καλείται να κάνει πλέον ένα νέο ξεκίνημα αρχής γενόμενης από το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας του 2011. Αλίμονο αν μία ήττα ή μία κακή πορεία διαγράφει την πιο επιτυχημένη εξαετία στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ με τρία μετάλλια και πλασαρίσματα πεντάδας. Όμως σίγουρα πρέπει να αλλάξουν ουκ ολίγα πράγματα για να την καμαρώσουμε ξανά.