Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Ολη η "ντροπή" δική τους...

Το ταξίδι με την THY από την πατρίδα στη… χαμένη πατρίδα της Κωνσταντινούπολης ήταν γρήγορο, ευχάριστο και άνετο. Πως ήταν η πορεία της Εθνικής μας ομάδας στην πρώτη φάση του Μουντομπάσκετ; Καμία σχέση…
Αυτή τη μιάμιση ώρα της πτήσης λοιπόν και αρκετές ώρες ανάγνωσης μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες το προηγούμενο βράδυ, των όσων γράφθηκαν, ειπώθηκαν και υπονοήθηκαν για όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν αναφορικά στην Εθνική μας ομάδα με οδήγησαν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ότι η Εθνική, κόντρα σε ότι μας είχε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες, όταν κατάφερνε να συσπειρώνει μπασκετικούς και μη γύρω από τις πορείες και τις επιτυχίες της, κατάφερε να διχάσει τον μπασκετικό και όχι μόνο κόσμο.
Με τους… «όχι μόνο» δεν πρόκειται να ασχοληθώ αφού ως όψιμοι επικριτές/υπερασπιστές (ανάλογα με το τι βολεύει τον καθένα και όσα πρεσβεύει) πετάχτηκαν ως είθισται «μαιντανόζ ολμάκ» (σαν μαϊντανοί δηλαδή…) όπως λένε (και) εδώ στην Πόλη είτε για να ηθικολογήσουν (πόσες φορές και αν διάβασα τη συγκεκριμένη λέξη στον σημερινό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο…) είτε για να κατακεραυνώσουν τα… καλοκπηρωμένα παλιόπαιδα της Εθνικής.
Από δύο μέρες πριν τον αγώνα με τη Ρωσία είχα εκφράσει ανοιχτά τη θέση/άποψή μου για το τι εγώ θεωρούσα σωστό να κάνει η Εθνική και δεν αλλάζω θέση. Δεν είμαι όμως εγώ αυτός που ίδρωνα στα Καρπενήσια και τα ΟΑΚΑ θυσιάζοντας τις καλοκαιρινές μου διακοπές, δεν είμαι εγώ αυτός που χροοοονια τώρα κρατάω ψηλά τη σημαία όχι απλά του ελληνικού μπάσκετ αλλά του ελληνικού αθλητισμού με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες, δεν είμαι αυτός (ο ένας) που θα καθορίσει το πώς θα λειτουργήσει ένα σύνολο.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι και μέσα στην Εθνική υπήρξαν περισσότερες από 2-3 φωνές αντίδρασης στην προοπτική να κάτσουμε να χάσουμε (όπως και έγινε) από τους Ρώσους, αλλά ως όφειλαν και όντας μειοψηφία αποδέχθηκαν την απόφαση της πλειοψηφίας. Το αν χάρηκαν οι διεθνείς με όσα έγιναν τελικά, επιτρέψτε μου να έχω πολλές αμφιβολίες για το ότι συνέβη. Εχοντας «ζήσει» σε διοργανώσεις αλλά και σε συλλόγους σχεδόν όλους τους παίκτες είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν είναι τύποι που τους αρέσει η ήττα, ποσό δε μάλλον να την… επιδιώκουν κιόλας. Όπως επίσης αμφιβάλω αν υπήρχε έστω ένας αγνός μπασκετικός φίλαθλος που να μην έκλεισε από απέχθεια για όσα έβλεπε την τηλεόρασή του κατά τη διάρκεια του αγώνα απλά και μόνο επειδή αυτά τα… καλοπληρωμένα παλιόπαιδα μας έχουν καλομάθει χρόνια τώρα και μας έχουν συνηθίσει σε αντρίκιες εμφανίσεις, σε κατάθεση ψυχής στο παρκέ και άλλα… επικά που όμως δεν απέχουν από την πραγματικότητα.
Που θέλω να καταλήξω; Ναι, όσα έγιναν δεν τιμούν τόσο τους παίκτες (αυτοί το αποφάσισαν και κανείς άλλος, αφού αυτοί παίζουν) όσο και το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά από το να ισοπεδώνουμε μία ομάδα, τον χαρακτήρα της και τα κατορθώματά της εξισώνοντάς τα με τον μίζερο βίο της χώρας της ρεμούλας, της αρπαχτής, των σκανδάλων και της κομπίνας υπάρχει τεράστια απόσταση.
Είμαι σίγουρος ότι περισσότερο από όλους ένοιωσαν άβολα, ένοιωσαν «ντροπή» αν θέλετε οι ίδιοι οι παίκτες που βρισκόμενοι μπροστά στη διχάλα του δρόμου με κατεύθυνση την αρετή και την κακία, επέλεξαν τον δεύτερο εν γνώσει τους ότι θα γίνουν οι… κακοί του παραμυθιού. Ναι, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μιλούσαν και έγραφαν για το ευ αγωνίζεσθαι και τη σημασία της συμμετοχής, τον αθλητισμό και όχι τον πρωταθλητισμό και οι διεθνείς ως role models θα έπρεπε να κάνουν άλλη επιλογή σύμφωνα με τους περισσότερους (μέσα σε αυτούς και εγώ). Στο χέρι τους είναι (πρώτα) το Σάββατο με την Ισπανία να αποδείξουν πως ορισμένες φορές χρειάζεται ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα κάνοντάς μας όλους να ξεχάσουμε ή έστω να «θάψουμε» μέσα μας τη μαύρη σελίδα της Πέμπτης και να ασχοληθούμε με τη χρυσή σελίδα του Σαββάτου, της Τετάρτης, της ερχόμενης Κυριακής. Γιατί, στην τελική, η τελευταία ανάμνηση είναι αυτή που μένει και θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Εθνική έχει κρατήσει τα καλύτερα για το τέλος…

12 σχόλια:

  1. Αναφερεις σε ενα σημειο οτι οι παικτες το αποφασισαν,αφου αυτοι παιζουν..
    Ειναι ετσι λες?
    Προσωπικα εχει παψει να με ενδιαφερει η ''μεταλλιολαγνεια'' & δεν με αγγιζει οπως με αγγιζε παλιοτερα η εθνικη μας..
    Το μπασκετακι στην Ελλαδα βρισκεται σε μια καθιζηση & καποιοι προσπαθουν χρονια τωρα να κανουν το ''μαυρο,ασπρο''...με ''βιτρινα'' τις Εθνικες ομαδες σε ολα τα επιπεδα..
    Ολες μα ολες οι ενδειξεις,ειναι περα για περα ανησυχητικες & δεν με πειθουν μερικες στιγμιαιες ''τζουρες'' επιτυχιας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ ανωνυμος
    Δεν θα διαφωνησω μαζί σου για την καθοδικη πορεία του μπάσκετ (οχι της Εθνικής) στην Ελλαδα και κυριως του πρωταθληματος το οποίο όμως όπως φάνηκε ξεκάθαρα επηρεάσει τα μάλλα την Εθνική. Προσωπικά τα μεταλλιάκια μου αρέσουν και με ενδιαφέρουν αλλά όχι οτι είναι (ή πρέπει να γίνει) και αυτοσκοπός. Οσο για τα περί της "απόφασης" επειδή έχω διαβάσει διάφορα... τρελά, ειμαι κάθετος στην άποψή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Ανώνυμος
    Έχεις δίκιο φίλε μου. Επικροτώ και σέβομαι την τοποθέτησή σου. Μεταξύ, όμως, όσων γράφεις υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Παρά την δυσοσμία και την καθεστωτική υπόσταση του οικοδομήματος, υπάρχει κόσμος που λατρεύει το άθλημα και κάποιοι τύποι, που παράτησαν το καλοκαίρι τους, χαρίζουν στον κόσμο αυτό κατά καιρούς ένα χαμόγελο, μια λύπη, ένα συναίσθημα τέλος πάντων. Μπορεί το πέπλο, λοιπόν, να ζέχνει και να καθορίζει δυσάρεστες εξελίξεις, αλλά στο τέλος Nobody is bigger than the game - όπως πολύ εύστοχα έχει επιλέξει να βαφτιστεί στην μπλογκόσφαιρα ο Γιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. banou...παρακολουθω & ασχολουμαι ανελλειπως με το μπασκετ 27 χρονια & απο πολυ μικρη ηλικια...
    Η αγαπη & το παθος μου για το αθλημα ποτε δεν επαψε να υπαρχει & ποτε δεν θα παψει.
    Ωστοσο η υποθεση ''Εθνικη ομαδα'',δεν με αγγιζει πια τοσο & δεν υπαρχει πλεον αυτο το ευρυ λαικο ερεισμα που υπηρχε παλιοτερα.
    Τελος ξερουμε ολοι,οτι καποιοι θεωρουν τους εαυτους του ''bigger than the game''...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συγνώμη που επιμένω αλλά, αν και σέβομαι τα κίνητρά σου, διαφωνώ στην ουσία της θέσης σου: Αφού η όλη ιστορία μας ενοχλεί, ποιος είναι ο σωστότερος τρόπος να την τελειώσουμε μια και έξω;
    Φοβάμαι ότι αυτός είναι η απόλυτη κατακραυγή: μόνο αν καταλάβουν (ειδικά οι παίχτες) πόσο ενόχλησαν (μπασκετικούς) ανθρώπους που δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από όλη αυτή τη διαδικασία, θα μπορούμε να είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν θα επαναληφθεί. Να καταλάβουν πάνω από όλα ότι, ακόμα και για εσάς τους επαγγελματίες που ζείτε από το μπάσκετ, το μετάλλιο δεν σβήνει τίποτα, γιατί πια δεν σημαίνει πάρα πολλά για ένα μπάσκετ που έχει ξεφύγει προ πολλού από την κακομοιριά της πρόσκαιρης επιτυχίας και της εορταστικής φωτογραφίας στο αεροδρόμιο. Να καταλάβουν ότι οι μπασκετικοί δεν βλέπουμε με το ίδιο μάτι κάθε Εθνική μπάσκετ, ότι μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορά της Εθνικής του 2001 από την Εθνική του 2008, και ας απέτυχαν και οι δύο.
    Διαφορετικά θα ελπίζουμε κάθε φορά να κερδίζουν οι δικοί μας στην ψηφοφορία ή να υπάρχει ένας Γιαννάκης να σκοτώνει στη γέννησή του κάθε σενάριο...
    Και κάτι ακόμα, ακριβώς επειδή σέβομαι απίστευτα κάθε έναν που αφήνει τις διακοπές του για να υπηρετήσει (όχι την πατρίδα φυσικά) αλλά το άθλημα: τι είναι αυτό που κάνει παιδιά που δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από όλη αυτή τη διαδικασία (ούτε δόξα, ούτε χρήματα) να κάθονται να χάσουν; Τι είναι αυτό που τους πείθει ότι η επιτυχία είναι αυτοσκοπός, όταν με την αποτυχία δεν διακυβεύεται και τίποτα σημαντικό για αυτούς; Τι είναι αυτό που τους κάνει σίγουρους ότι αν πάρουν το χρυσό, κανείς δεν θα θυμάται το ύφος του Μπλατ; Εκεί για εμένα βρίσκεται η καρδιά του ζητήματος...

    Μπάκι Μπλάιχερτ
    (συγνώμη για το παραλήρημα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγχαρητήρια για το επίπεδο του site αγαπητέ Nobody....... κτλ, όπως και για το επίπεδο των λοιπών τοποθετήσεων, αλλά θα ήθελα να υπερευχαριστήσω τον αγαπητό Μπάκι Μπλάιχερτ, για την διαύγεια με την οποία διατυπώνει την θέση του που είναι όμως και πόνος μας. Αν η εθνική ήταν μια όαση στο γενικό χαμό της χώρας μας ήταν και γιατί ήταν μια προταση πολιτισμού, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, μια πρόταση ήθους αλλά και ομαδικής σύναξης-συνύπαρξης που μπορούσε να λειτουργήσει και να εγγράψει στο συλλογικό ασυνείδητο αλλά και συνειδητό. Σαν ένας οδοδείκτης του πως μπορούμε να μετέχουμε στο άθλημα της κοινωνίας, διαφορετικά από όλα τα αλλότρια που βλέπουμε γύρω μας.... Ίσως μιλώ φορτισμένα γιατί προσπαθούσα να εξηγήσω στον οκτάχρονο γιό μου που έκλαιγε ασταμάτητα επειδή χάσαμε, τι και πως.
    Σας ευχαριστώ
    Δημήτρης Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Μπακι και Δημητρη Β.
    Πρώτα απ' ολα δεν χρειαζονται ουτε... συγγνωμες ουτε συγχαρητηρια. Μπασκετοκουβεντα κανουμε εδω και εναμιση χρονο απο αυτο το Blog. Καταλαβαινω απόλυτα τη θέση αλλά κυρίως το "αγκαθι" που έχει καρφωθεί στην αγάπη σας για το μπασκετ και την Εθνική. Το έχω... περάσει και εγώ αυτό το 1999, ο 2001, το 2003 κλπ. Τώρα, έγινα καλά :-) Θέλω να πω και ας φαίνομαι/είμαι κυνικός πως σε τελική ανάλυση δεν αξίζει να χολοσκάμε τόσο. Μπάκι, το πρώτο σου ερώτημα είναι "άτοπο". Οι παίκτες έχουν να κερδίσουν και δόξα και χρήμα από μία επιτυχία. (Κι άλλη) δόξα και "χρήμα" μέσω μεταγραφής φέτος, του χρόνου, σε τρία χρόνια. Ολα τα γαλόνια μετράνε... Τι θα χάσουν αν αποτύχουν; Οχι πάντως χρήμα ή δόξα, θα χάσουν όμως στην υστεροφημία τους με κάτι τέτοια σαν το προχθεσινό γιατί ο Ελληνας έχει μνημη και ας ξεχναει γρήγορα. Δημήτρη, ακριβώς για αυτό μας "πονάει" η Εθνική. Επειδή όλοι (ή σχεδόν όλοι) παρά τις συλλογικές/οπαδικές προτιμήσεις την είχαμε (και θέλω να πιστευω ότι θα συνεχισουμε να την έχουμε) κορώνα στο κεφάλι μας που λέγανε και οι παλιοί. Ναι, ηταν/ειναι μία ομάδα ανεξάρτητα με το ποιοί έπαιζαν σε αυτή, που αποτελούσε πρότυπο συνοχής, αλτρουίσμού, πάθους και πολλά ακόμη. Πολλά που δεν τα βλέπαμε ούτε στην καθημερινή μας ζωή να συνυπάρχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Μπακι και Δημητρη Β.
    Πρώτα απ' ολα δεν χρειαζονται ουτε... συγγνωμες ουτε συγχαρητηρια. Μπασκετοκουβεντα κανουμε εδω και εναμιση χρονο απο αυτο το Blog. Καταλαβαινω απόλυτα τη θέση αλλά κυρίως το "αγκαθι" που έχει καρφωθεί στην αγάπη σας για το μπασκετ και την Εθνική. Το έχω... περάσει και εγώ αυτό το 1999, ο 2001, το 2003 κλπ. Τώρα, έγινα καλά :-) Θέλω να πω και ας φαίνομαι/είμαι κυνικός πως σε τελική ανάλυση δεν αξίζει να χολοσκάμε τόσο. Μπάκι, το πρώτο σου ερώτημα είναι "άτοπο". Οι παίκτες έχουν να κερδίσουν και δόξα και χρήμα από μία επιτυχία. (Κι άλλη) δόξα και "χρήμα" μέσω μεταγραφής φέτος, του χρόνου, σε τρία χρόνια. Ολα τα γαλόνια μετράνε... Τι θα χάσουν αν αποτύχουν; Οχι πάντως χρήμα ή δόξα, θα χάσουν όμως στην υστεροφημία τους με κάτι τέτοια σαν το προχθεσινό γιατί ο Ελληνας έχει μνημη και ας ξεχναει γρήγορα. Δημήτρη, ακριβώς για αυτό μας "πονάει" η Εθνική. Επειδή όλοι (ή σχεδόν όλοι) παρά τις συλλογικές/οπαδικές προτιμήσεις την είχαμε (και θέλω να πιστευω ότι θα συνεχισουμε να την έχουμε) κορώνα στο κεφάλι μας που λέγανε και οι παλιοί. Ναι, ηταν/ειναι μία ομάδα ανεξάρτητα με το ποιοί έπαιζαν σε αυτή, που αποτελούσε πρότυπο συνοχής, αλτρουίσμού, πάθους και πολλά ακόμη. Πολλά που δεν τα βλέπαμε ούτε στην καθημερινή μας ζωή να συνυπάρχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρε παιδια εγω δεν πιστυεω οτι η εθνικη εχασε απο τους Ρωσους επιτηδες,ελεοσ.Μην τουσ θαβετε αμεσος.Και ας πουμε οτι η εθνικη το εκανε επιτηδες οι αλλες ομαδες ειναι ''αγγελοι''?Κανεις μαλακας δεν μπορει να μας κρινει.Μανος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Μανος
    Θα σε παρακαλούσα να είσαι πιο κόσμιος στις εκφράσεις σου. Δεκτή η άποψή σου, αλλά μόνο σύμφωνο με δεν με βρίσκει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγνωμη φιλε,αμα εγινε παρεξηγηση ''μαλακας''εννοουσα τον μπλατ και τον τανιεβιτσ.Μανος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. θελω να πω οτι δεν ειμαι χυδαιος τυπος και παρασυρθηκα πριν,αλλα δεν μπορω να παραδεχτω οτι η εθνικη εχασε επιτηδες,δεν ειμαι σιγουρος,αμα ηταν να χασει τοτε να μην εβαζε καλαθι η να εβαζε τους αναπληρωματικους.Μανος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts with Thumbnails