Ούτε στα εσωτερικά διπλά...

Φτάνουμε σιγά-σιγά στην ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της Ευρωλίγκα και πέρα από τις εκπλήξεις, τις ανατροπές και τα ματς θρίλερ στην Ευρωλίγκα οι φίλαθλοι των δύο εκπροσώπων μας στη διοργάνωση, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε ένα συμπέρασμα για το αν οι δικές μας, οι Ελληνικές, ομάδες είναι ανέτοιμες ή όχι και τόσο δυνατές όσο πιστεύαμε αρχικά ή αν οι αντίπαλοί τους έχουν ανέβει επίπεδο και τους κοιτάνε στα μάτια.

Προσωπική άποψη; Η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στη μία, ούτε στην άλλη άκρη, ούτε καν στη μέση. Ετυχε να παρακολουθήσω ολοκληρωμένους και τους δύο χθεσινούς αγώνες των «αιώνιων» απέναντι σε ομάδες που κατά την ταπεινή μου άποψη απέχουν παρασάγγας από τη δυναμικότητα και του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Η μεν Ολίμπια Λουμπλιάνα είναι μία ομάδα που σχηματίστηκε μέσα σε 15 μέρες στα τέλη Σεπτεμβρίου, δεν έχει κάνει καν προετοιμασία της προκοπής και κανονικά τώρα θα έπρεπε οι παίκτες της να έχουν χτυπήσει κόκκινο από την κούραση. Η δε Ουνικάχα Μάλαγα την οποία έχω παρακολουθήσει και σε αγώνες του ισπανικού πρωταθλήματος είναι μία ομάδα που παίζει μπάσκετ παιδικής χαράς, γύρω-γύρω όλοι και όποιος βρεθεί ελεύθερος σουτάρει και αν δεν ήταν ο πολύπειρος Μπλέικνι να τη συμμαζέψει τον τελευταίο μήνα θα μιλούσαμε για ομάδα-ανέκδοτο.

Η πραγματική εικόνα των αντιπάλων μας φάνηκε για τη μεν Ολίμπια στο τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα με τον Παναθηναϊκό όπου οι παίκτες της δεν είχαν καθαρό μυαλό από την κούραση και έχασαν ένα δικό τους ματς, της δε Ουνικάχα στο διάστημα μεταξύ 34^ου και 39^ου λεπτού όταν δέχθηκε ένα σερί 21-2 από τον Ολυμπιακό αφού απλά δεν υπήρχε στο γήπεδο. Σερί 21-2 στο επίπεδο της Ευρωλίγκα; Πραγματικά αστείο…

Το θέμα μας όμως δεν είναι ούτε η φιλότιμη Ολίμπια ούτε η τρελο-Μάλαγα αλλά οι δικές μας ομάδες. Και οι δικές μας ομάδες συνεχίζουν (και θα συνεχίσουν) να πληρώνουν την ανυπαρξία του ελληνικού πρωταθλήματος που με μαθηματική ακρίβεια μετά την απαξίωση από τα ίδια του τα μέλη (ΕΣΑΚΕ, ΚΑΕ, ΕΡΤ) οδηγείται στη διάλυση. Όταν λοιπόν οι δύο ομάδες μας μετά από επτά αγωνιστικές έχουν μάθει να κερδίζουν τους αντιπάλους τους είτε παίξουν καλά είτε όχι με διαφορές άνω των 20 και 30 πόντων, είναι λογικό μόλις συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση από ομάδες ακόμη και σαν την Ολίμπια ή την Ουνικάχα να μην ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Βιώνουν δηλαδή καταστάσεις που στην Α1 θα αντιμετωπίσουν δύο φορές κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου, στις δύο μεταξύ τους αναμετρήσεις δηλαδή. Όταν λοιπόν από την άλλη η Ολίμπια κάθε εβδομάδα παίζει σε καυτές έδρες στην Αδριατική Λίγκα ακόμη και κόντρα σε ομάδες θεωρητικά κατώτερές της σαν τη βοσνιακή Σιρόκι, την τσεχική Νίμπουρκ και τη Ζέλεζνικ, όταν για την Ουνικάχα και την κάθε Ουνικάχα κάθε αγώνας του ισπανικού πρωταθλήματος είναι μάχη δίχως αύριο είτε παίζει με τη νεοφώτιστη Μενόρκα και τη Σαραγόσα είτε με τη Ρεάλ, λογικό είναι οι ομάδες αυτές να ξέρουν πώς να αντιδράσουν στις κρίσιμες στιγμές, να κοντράρουν τον αντίπαλό τους όποιος και αν είναι αυτός και να μαζεύουν νίκες.

Οσο λοιπόν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός επιτρέπουν, ανέχονται και συνηγορούν στην πραγματοποίηση αυτού του άθλιου κατασκευάσματος που ονομάζουν πρωτάθλημα Α1 (σ.σ. το… BasketLeague μας μάρανε…) παίζοντας κάθε εβδομάδα αγώνες με μικρότερη ένταση από τα εσωτερικά τους διπλά, τόσο θα τα βρίσκουν μπαστούνια στην Ευρωλίγκα και θα περιμένουν να φτάσει η άνοιξη για να φτάσουν στο επιθυμητό σημείο ετοιμότητας.