Ολυμπιακός... reloaded

Στον ντέρμπι του πρώτου γύρου η νίκη του Ολυμπιακού ήταν θέμα τακτικής. Στο ντέρμπι του ΣΕΦ ήταν θέμα θέλησης. Ο Ολυμπιακός που ετοιμάζεται να γράψει ιστορία με το 26-0 που θα σφραγισθεί την Τετάρτη κόντρα στον υποβιβασμένο Ηρακλή, επίτευγμα που μόνον ο μεγάλος Αρης της δεκαετίας του ’80 είχε να επιδείξει έως τώρα, υπερκέρασε την πεσμένη στα… τάρταρα ψυχολογία μετά τον αποκλεισμό-σοκ από τη Σιένα και κυρίως την απώλεια του στυλοβάτη της άμυνάς του σε όλη τη φετινή σεζόν Νεστέροβιτς μόλις τρεις μέρες πριν το ντέρμπι και βγήκε νικητής από μία μάχη που αν ήταν χαμένη ίσως να του στοίχιζε πολλά περισσότερα από την απώλεια της πρώτης θέσης της κανονικής περιόδου.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν δίχως να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης και με τον Ιβκοβιτς εμφανώς να ψάχνεται στο να καλύψει όσο πιο σύντομα γίνεται το κενό του Νεστέροβιτς με πολλά διαφορετικά και ορισμένες φορές πρωτότυπα σχήματα βρισκόμενος σε ρόλο… ταχυδακτυλουργού. Προσθέστε και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα (με ολίγη από τραυματισμό) του Σπανούλη, τη συνεχιζόμενη «απουσία» του Κέσελ από το παιχνίδι της ομάδας (και ας του δόθηκε η ευκαιρία να γίνει πενταδάτος, εκείνος πέταξε μία ακόμη ευκαιρία στα σκουπίδια) και θα καταλάβει κανείς ότι η νίκη του Ολυμπιακού ήταν κάτι παραπάνω από μία νίκη γοήτρου. Ηταν μία νίκη που γέμισε τις μπαταρίες των ερυθρόλευκων τη στιγμή που η βελόνα του δυναμό κόντευε να φτάσει στο «0» και τους έδωσε ώθηση και κίνητρο να συνεχίσουν το επιτυχημένο σερί επί του αιώνιου αντιπάλου τους σε πρώτη φάση στις 15 Μαίου στον τελικό του Κυπέλλου και κατόπιν στα πλέι-οφ.

Οσο για τον Παναθηναϊκό; Η φράση «πήγε για τα πολλά, έχασε και τα λίγα» ταιριάζει γάντι στην περίσταση. Προσπερνάω το γεγονός ότι ήταν έως και αδικαιολόγητα παθητικός αμυντικά με την άμυνα… πέντε καρέκλες, ότι έχασε ουκ ολίγα αμυντικά ριμπάουντ και ότι συνεχίζει και περιμένει πότε κάποιος από τους Σάτο και Καλάθη (τον Τέπιτς με βάση τις έως τώρα εμφανίσεις του στη σεζον κανείς πλέον δεν τον περιμένει άλλο…) θα σταθεί δίπλα στον ασταμάτητο Διαμαντίδη στο κομμάτι της δημιουργίας.

Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλο λάθος στο φινάλε του αγώνα αστοχώντας επίτηδες στη βολή του Διαμαντίδη. Εντάξει, κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η εξέλιξη της τελευταίας επίθεσης του Ολυμπιακού ούτε μπορούσε να προβλέψει την εξέλιξη της παράτασης. Όμως ο Παναθηναϊκός αφενός δεν μας είχε συνηθίσει στην… επιλογή αποτελέσματος όπως έκανε το βράδυ του Σαββάτου, αφετέρου, εκ του αποτελέσματος κρινόμενος, αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Ευστοχώντας στη βολή και έχοντας πλέον τις πιθανότητες με το μέρος του να πάρει τη νίκη θα έστελνε (και ας μην είχε το πλεονέκτημα της έδρας στα πλέι-οφ) το μήνυμα στον Ολυμπιακό πως «εδώ είμαι και μπορώ να σε κερδίσω και στο σπίτι σου», ή όπως λένε και στο χωριό μου «τον φόβο μου θα έχεις…».

Υ.Γ. Επειδή τα καλά πρέπει να λέγονται και να γράφονται, όπως έγινε και στον αγώνα του πρώτου γύρου με εξαίρεση την παρολίγο φονική φωτοβολίδα που πέρασε ξυστά από τον Παπαλουκά και η ατμόσφαιρα ήταν δίχως έκτροπα στο ΟΑΚΑ, έτσι αξίζουν συγχαρητήρια και στους φίλους του Ολυμπιακού που συμπεριφέρθηκαν αναλόγως. Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι ένα: Γιατί τα προηγούμενα χρόνια είχαμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αυτονόητα τα επεισόδια στα μεταξύ τους ντέρμπι και πλέον μας κάνει εντύπωση όταν δεν γίνονται; Δεκτές όλες οι απαντήσεις…