Πρόσωπο των ημερών όχι μόνο για το κολεγιακό αλλά για το παγκόσμιο μπάσκετ ο φόργουορντ του Πανεπιστημίου Μπάτλερ Γκόρντον Χέιγουορντ έχασε την ευκαιρία την περασμένη Δευτέρα να μείνει για πάντα στην ιστορία του αθλήματος αφού αστόχησε στο τελευταίο σουτ με το άκουσμα της κόρνας στον τελικό με το Ντιουκ προς απογοήτευση εκατομμυρίων θαυμαστών και μη της προσπάθειας του Μπάτλερ. Η ειρωνία είναι πως ο Χέιγουορντ, πριν από δύο χρόνια, το 2008, είχε βάλει ένα αντίστοιχο buzzer και είχε κατακτήσει με το Γυμνάσιο Μπράουνσμπουργκ το πρωτάθλημα γυμνασίων της πολιτείας της Ιντιανάπολις...
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Xωρις να θελω να σας χαλασω την προσπαθεια και τους διθυραμβους το φετινο Κολλεγιακο πρωταθλημα ειχε εξαιρετικα χαμηλο επιπεδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπισης μεγαλο παραμυθι αυτο που ειπε ο Δημητρης ο Καρυδας οτι "εδω παιζεται το πραγματικο μπασκετ".Σοβαρα?
Γιατι δεν τα ελλεγε αυτα οταν επαιζε ο Τζορνταν?Σιγα μην ειναι αυτο το πραγματικο μπασκετ.Εκει κοιτας να καταστρεψεις πρωτα παρα να δημιουργησεις!
Το ΝΒΑ ειναι το πραγματαικο μπασκετ.Τα εχει ολα και 1 εναντιον 1 και ομαδικοτητα και ολα.Ειδικα στα Πλευοφ δεν το συζηταμε....
Μετριο το επιπεδο φετος πολυ μετριο με μονη οαση τον Τερνερ και λιγο τον υπερβολικα διαφημισμενο Ουολ...
Συγνωμη κυριοι αλλα εμεις που εχουμε παιξει μπασκετ θελουμε να βλεπουμε μπασκετ που να τα εχει ολα και οχι να κρινεται στους 45-50 ποντους.
Κυριε Καρυδα το ξερω οτι δεν εχετε παιξει μπασκετ.Φαινεται αλλωστε αυτο!
Αγαπητέ ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχήν καλό θα ήταν, έτσι για να γίνεται κουβέντα, να έβαζες και ένα όνομα, έστω και όχι το πραγματικό σου αν και από τη στιγμή που θίγεις συγκεκριμένα πρόσωπα σε διαδικτυακό τόπο που δεν είναι μάλιστα του συναδέλφου μου θεωρώ επιβεβλημένη την "ταυτότητά" σου. Πάμε παρακάτω...
Το κολεγιακό μπάσκετ, προσωπικά, μου αρέσει όχι τόσο για το επίπεδο των αθλητών, αν πηδάνε ψηλά ή αν καρφώνουν, αλλά για όσα το περιβάλουν. Παράδοση, ιστορία, προπονητική καθοδήγηση, ατμόσφαιρα εντός και εκτός γηπέδου. Με συνεπαίρουν οι μονομαχίες ανάμεσα σε άτομα δίχως ιδιαίτερο ταλέντο, οι ήρωες και οι αντιήρωες, οι σταρ της μιας βραδιάς. Το ΝΒΑ είναι ωραίο ως θέαμα. Γι'αυτό και οι αθλητές πληρώνονται. Για να προσφέρουν θέαμα. Αντιθετα στο κολεγιακό μπάσκετ οι (περισσότεροι) αθλητές παίζουν για το ονόρε.
Οσο για την επισήμανσή σου για τον συνάδελφό μου Δημήτρη Καρύδα, δίχως καμία διάθεση να γίνω υπερασπιστής του (ξέρει καλύτερα απ' όσο πιστεύεις να το κάνει για τον εαυτό του), δηλαδή κατά την άποψή σου για να μιλάει-γράφει-σχολιάζει κάποιος για ένα άθλημα πρέπει να έχει παίξει κιόλας; Η απάντησή (μου) είναι όχι.
George 75
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εθιξα κανεναν λεγοντας οτι αυτο που λεει δεν στεκει.
Το να εχεις παιξει μπασκετ ειναι πολυ σημαντικο φιλε δημοσιογραφε.
Ο Οσκαρ Ρομπερτσον ειχε πει καποτε οτι "τι καθονται και ακουνε ολοι τους δημοσιογραφους οταν οι περισσοτεροι απο αυτους πιανουν την μπαλα απο το κοτσανι" κοινως δεν εχουν παιξει ποτε μπασκετ.
Οσο καλος και να ειναι καποιος δημοσιογραφος πρεπει να εχει ασχοληθει ενεργα ετσω και λιγο με την αγαπημενη μας "σπυριαρα".
Εγω ειμαι 35 ετων και ειμαι αρρωστος με το μπασκετ και το να καθεται καποιος να βγαινει σε ενα μικροφωνο και να λεει "οτι εδω παιζεται το πραγματικο μπασκετ" των 45-50 ποντων εμενα με ενοχλει.Και επειδη ξερω οτι ειναι οπαδος του Τζορνταν ας τα ελεγε και το 97-98 αυτα και οχι τωρα επειδη δεν παιζει ο αγαπημενος του παιχτης αμφισβητει το ΝΒΑ.
Δεν ειπα τιποτα για τον ανθρωπο Καρυδα.Εξαιρετικος ανθρωπος και συγγραφεας αλλα μην λεμε και οτι θελουμε.
Βλεπαμε Κολεγιακο και επι Ταρκανιαν και επι Ντιν Σμιθ και δεν τα λεγαμε αυτα και θα τα πουμε τωρα που το επιπεδο του Κολλεγιακου τουλαχιστον φετος ηταν ξεκαθαρα πεσμενο..Ε οχι δα.
Αντιθετα το ΝΒΑ εχει ξανα ανεβει παρα πολυ τα τελευταια χρονια...
Λοιπόν, φίλε George75. Επειδή τόσο εγώ (κατά μισή και βάλε δεκαετία) όσο και ο Καρύδας (πολύυυυ περισσότερο) έχουμε κατά τι δει λίγο περισσότερα πράγματα live και έχουμε παραστάσεις, επέτρεψέ μου να σου πως (γνωρίζοντας προσωπικά το Δημήτρη εδώ και τρεις δεκαετίες) πως όταν έλεγε "εδώ παίζεται το πραγματικό μπάσκετ" φράση που χρησιμοποιήσαμε στις μεταδόσεις και εγώ και ο Νίκος ο Παπαδογιαννης και ο Γιωργος ο Συριγος και τα υπολοιπα παιδιά του τημ εννοούσαμε αυτό που σου προανέφερα. Την ατμόσφαιρα, την ιστορία, την παράδοση, τις μάχες ατάλαντων αν θέλεις παικτών με στόχο να μείνουν στην ιστορία. Δηλαδή για εσένα ένας αγώνας μπάσκετ είναι όμορφος μόνο όταν τελειώνει 125-110; Προσωπικά από τις λιγοστές (σε σύγκριση με άλλους) μεταδόσεις μου σε όλα τα επίπεδα με εξιτάρει περισσότερο ένα ματς 52-51 με ανατροπές, ξύλο, άμυνες κλπ παρά ένα ματς 120-100 που θα παίζουν μόνο για να καρφώνουν και να πετάνε τη μπάλα πίσω από την πλάτη. Δεν διαφωνώ ότι το φετινό επίπεδο ήταν κατάτι πεσμένο (ποιοτικά) αλλά οι μάχες που έγιναν δεν είχαν προηγούμενο τα τελευταία χρόνια μαζί με τις προκρίσεις των αουτσάιντερ. Και αυτό μου άρεσε πάνω από όλα και ας έληγαν τα ματς 51-50...
ΑπάντησηΔιαγραφήGeorge 75
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ειπα εγω οτι μου αρεσει το μπασκετ των Γκολντεν Στειτ Γουοριος που ειναι της πλακας και γενικοτερα ενα χαλι μαυρο.Οποτε μην το πας στο αλλο ακρο 120-100,καρφωματα μονο και τα λοιπα.
Δεν νομιζω το παιχνιδι που μετεδωσες πριν καναδυο μηνες οπου ο Λεμπρον εβαλε 43 ποντους με 12-13 ριμπαουντ και καμια 15αρια ασσιστ οτι μπορει να συγκριθει με ενας ματς 50-51 ετσι?Εκει ηταν αποθεωση του μπασκετ που τα ειχε ολα και πανω απο ολα βλεποντας ενα υπερπαιχτη σαν τον Λεμπρον να χανει το τελευταιο σουτ και παρα ολα αυτα να μην νοιαζει τον απλο φιλαθλο σαν και εμενα το οτι δεν εβαλε το τελευταιο τριποντο απο τα 8 μετρα.Γιατι ειδα την αποθεωση του μπασκετ σε ενα παιχτη φαινομενο.Πασαρε με το τσουβαλι κανοντας καλυτερους τους μετριους συμπαιχτες του,σκοραρε με το τσουβαλι και γενικως τα εκανε ολα.
Αυτη ειναι η ομορφια του μπασκετ.Τα εχει ολα το ΝΒΑ.Για αυτο αγαπησαμε τον Τζορνταν που για πολλα χρονια κουβαλουσε τα ταμπελα του ατομιστη αλλα για αυτο μας αρεσε και ενδεχομενως να μας αρεσει ακομα πιο πολυ ο Λεμπρον που βαζει 40αρες και δινει για πλακα 10 ασσιστ.
Η Ιστορια του Κολλεγιακου δεν μου λεει τιποτα μπροστα στην Ιστορια του ΝΒΑ.Οι μεγαλοι σε διαρκεια παιχτες γινονται Θρυλοι στο ΝΒΑ και οχι στο Κολλεγιακο.Ουτε ειναι μεγαλυτερο κατορθωμα για τον Τζορνταν το οτι πηρε το Κολλεγιακο το ΄82 απο τους 6 τιτλους στο ΝΒΑ και το καλαθι με την Γιουτα.Το κολλεγιακο ειναι απλα ενα μικρο συμπληρωμα στον μυθο του.Θρυλος εγινε στο ΝΒΑ.
Οσο για την ατμοσφαιρα προτιμω την Ευρωπαικη και πιο συγκεκριμενα την Ισπανικη που υπαρχει και επιπεδο ανθρωπων.
Το οτι εχετε ολοι οι δημοσιογραφοι την ιδια αποψη δεν μου λεει τιποτα.Απολυτως ομως τιποτα
Κανενα προβλημα.
Αλλα το πραγματικο μπασκετ και η αποθεωση των Θρυλων ειναι αυτο που εκανε ο Λεμπρον Τζειμς τοτε στο ματς που μετεδωσες και ανατηρηχιασα με την αξια του η παλιοτερα ο Τζορνταν και οι 50αρες που πετυχεναι..
Λέμε (περίπου) το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετικό τρόπο. Ναι, εκείνο το ματς ήταν η επιτομή του μπάσκετ και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό ένιωσα τυχερός και ευλογημένος που το μετέδωσα, όπως μου είπε και ένας φίλος. Ομως επαναλαμβάνω, αυτό που μου (και μας) αρέσει (στους περισσότερους και οχι ολους τους συναδελφους) ειναι ολα οσα κινουνται γυρω απο το κολεγιακο μπασκετ. Θεωρώ πως η ιστορία του κολεγιακού κακώς δεν σου λέει τίποτα. Απο εκεί ξεκινησαν όλοι (οι σχεδόν όλοι...) άλλωστε. Για τα περι ευρωπαϊκής και δη ισπανικής ατμόσφαιρας θα με βρεις απολυτα σύμφωνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήGeorge75
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανενα προβλημα.
Απλα τοσος ενθουσιασμος για ενα συγκριτικα χαμηλο επιπεδο αυτη την χρονια μου φαινεται παραξενο.Ουτε με τον Λαρρυ Τζονσον και τον Ταρκανιαν δεν εκανα ετσι.
Ο Τελικος ηταν χαλια απλα στο τελος μπορουσε να γινει επικος αν εβαζε το καλαθι στο τελος ο Χειγουορντ.Απλα θα ηταν ενα παραμυθι που επικρατησει ο Δαυιδ και οχι ο Γολιαθ.Ταινια αργοτερα κ.τ.λΑλλα απο μπασκετικο επιπεδο και το Ντιουκ αλλα και το Μπατλερ χαμηλο.Πολυ χαμηλο θα ελεγα!
Εννοειται οτι ησουν ευλογημενος που μετεδωσες εκεινο το ματς και πολυ ευστοχη παρατηρηση του φιλου σου που σε αποκαλεσε ετσι.Εδω αισαθανομαι εγω ευλογημενος που το παρακολουθησα.Εχασε το σουτ ο Λεμπρον και δεν με ενοιαξε γιατι το μεγαλειο του ειχε φανει σε ολο τον αγωνα.Ειναι η πρωτη φορα στα 35 μου χρονια που ειδα τον ηττημενο να μοιαζει νικητης.Με ολο τον σεβασμο στον Καρμελο Αντονι με αυτα που ειδα απο τον Λεμπρον τοτε ηταν σαν μην υπηρχε ο Καρμελο παρολο που εκανε και αυτος μεγαλο παιχνιδι και η ομαδα του κερδισε με δικο του σουτ.Δεν ξερω ποσες φορες επισκιαζεται ο νικητης σε ενα ματς.Εγω παντως αυτο το εζησα για πρωτη φορα στην ζωη μου.
Ο Λεμπρον Τζειμς ειναι το ΜΠΑΣΚΕΤ.Αυτος εδωσε ξανα αιγλη στο ΝΒΑ μετα την πτωση που ειχε πριν 6-7 χρονια.Αυτος ο παιχτης που απο την πρωτη στιγμη που πατησε το ποδι του στα παρκε δικαιολογησε ολους τους διθυραμβους και τις υπερβολες που γραφαν ακομα και οι αθλητικες εφημεριδες στην Ελλαδα για ενα 17 χρονο φαινομενο πριν καν μπει στο ΝΒΑ.Και ομως αυτος ο "μαγκας" αξιζε μεχρι και την τελαυται υπερβολη που ακουστηκε.Ειναι τοσο σπουδαιος.
Ημουν απο αυτους που ημουν καχυπτωτος με τους νεους πολυδιαφησμενους Νεους Τζορνταν οπως ο Κομπε,ο Καρτερ,ο Μακρειντι,ο Αιβερσον και αλλοι.Εδω ομως εχουμε να κανουμε με τον Λεμπρον Τζειμς.Αλλη κλαση αυτος.Σε αλλο επιπεδο.Πραγματικα εχει ολα τα φοντα να ξεπερασει ολα τα ιερα τερατα του παρελθοντος ακομα και τον Τζορνταν.
Ενας παιχτης βγαλεμνος απο εργαστηριο γεννητικης με εξωπραγματικα αθλητικα προσοντα και παραλληλα γνωριζοντας τα βασικα οσο λιγοι και το κυριοτερο δεν ειναι οτι βαζει 40 ποντους για πλακα...αλλα οτι ξερει να πασαρει απιστευτα.
Χωρις υπεβολη ειναι μισος Ματζικ μισος Τζορνταν.Αν παρει πρωταθληματα θα τους ξεπερασει γιατι σαν μπασκετικη παστα ειναι ακομα καλυτερος απο αυτους.
Λεμπρον Τζειμς=Μπασκετ σε ολο του το μεγαλειο!