Γαμώ την ατυχία (του)





Είναι στιγμές που εκφράσεις-δημοσιογραφικά κλισέ όπως «Οσκαρ ατυχίας» ή «συμβόλαιο με την ατυχία» δεν αρκούν να περιγράψουν ούτε στο ελάχιστο το μέγεθος της… γκαντεμιάς για να το πούμε στην καθομιλουμένη ενός αθλητή. Και αν υπήρχε στην πραγματικότητα Οσκαρ ατυχίας θα πρέπει να απονεμηθεί δίχως άλλες συνυποψηφιότητες στον Μίλος Βούγιανιτς. Μία καριέρα που ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής του Ερυθρού Αστέρα πριν από 13 χρόνια και πολύ φοβάμαι (αν και μακάρι να αποδειχθώ ψεύτης) ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Κυριακής στο κλειστό της Νέας Σμύρνης.

Ο Βούγιανιτς πρέπει όντως, όταν το 2001 έφευγε από τον Αστέρα για την Παρτιζάν να υπέγραψε παράλληλα και συμβόλαιο με την ατυχία αφού δεν εξηγείται διαφορετικά πως μέσα σε έξι χρόνια έχει υποστεί όχι έναν αλλά τρεις σοβαρότατους τραυματισμούς. Τραυματισμοί που δεν του επέτρεψαν να κάνει ούτε την καριέρα που ονειρευόταν, ούτε να έχει την πορεία που υπολόγιζαν ακόμη και οι Αμερικανοί όταν οι Νικς τον επέλεγαν στο ντραφτ του 2002 και στον δεύτερο γύρο.

Η –κακή- αρχή είχε γίνει στις 19 Μαίου του 2005. Είχε προλάβει να οδηγήσει την ιταλική Φορτιτούντο Μπολόνια μέχρι τον τελικό του φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκα στο Τελ Αβίβ, όταν κατά τη διάρκεια του αγώνα των προημιτελικών των πλέι-οφ με την Ροζέτο και ενώ ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου με 20 πόντους έγινε το κακό. Τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της τρίτης περιόδου με τη διάγνωση να κάνει λόγο για ρήξη χιαστών. Οντας ένας από τους κορυφαίους σκόρερ της Ευρώπης από τη σεζόν 2002-3 όταν αναδείχθηκε 1^ος σκόρερ της Ευρωλίγκα, η απώλειά του ήταν κάτι παραπάνω από σημαντική. Έχασε το Ευρωμπάσκετ στην πατρίδα του και επέστρεψε στα γήπεδα έξι μήνες αργότερα υπογράφοντας συμβόλαιο με τη Μπαρτσελόνα.

Οι Καταλανοί όμως έβαλαν ειδικό όρο στο συμβόλαιό του για διακοπή του σε περίπτωση νέου τραυματισμού. Λες και το ‘ξεραν...

Φόρεσε τη «μπλαουγκράνα» φανέλα στις 25 Νοεμβρίου σε ματς της ισπανικής λίγκας κόντρα στην Κάχα Σαν Φερνάντο αλλά 33 μέρες αργότερα ήρθε να τηρήσει έναν ακόμη όρο του συμβολαίου που έγραφα παραπάνω. Στις 28 Δεκεμβρίου και μόλις στο 2^ο λεπτό του αγώνα με τη Τζιρόνα στον οποίο είχε ξεκινήσει βασικός παθαίνει υποτροπή και τίθεται νοκ-άουτ για όλη την υπόλοιπη σεζόν.

Κάποιοι τότε δεν δίστασαν να μιλήσουν για πρόωρο τέλος της καριέρας του και ας ήταν μόλις 26 ετών. Μένει εκτός δράσης μέχρι το καλοκαίρι όταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς του δίνει θέση στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Ηταν και η μοναδική σεζόν (το 2006-7) στην οποία γέλασε το χειλάκι του κατακτώντας το τριπλ-κράουν με τους πράσινους στους οποίους ξεκίνησε και την επόμενη σεζόν, 2007-8 παίζοντας όμως όλα κι όλα δύο ματς αφού συνέχισε την καριέρα του στη Ντιναμό Μόσχας, μετά στην Εφες Πίλσεν στην οποία (αυτό έλλειπε…) τραυματίστηκε (θλάση βαριάς μορφής) ξανά στις 13 Φεβρουαρίου σε ματς του πρωταθλήματος Τουρκίας μένοντας άλλους δύο μήνες εκτός δράσης.

Και φέτος; Μετά από μία σεζόν στην οποία υπερέβαλε εαυτόν για να επιστρέψει σε πρωταγωνιστικό επίπεδο με μία… άθλια ομάδα όμως, την ισπανική Μούρθια η οποία υποβιβάσθηκε στη λίγκα ACB, βρέθηκε στον Πανιώνιο από τον οποίο επρόκειτο να αποχωρήσει το πρωί της Δευτέρας για το Βελιγράδι προκειμένου να επιστρέψει στα γήπεδα της Ευρωλίγκα με τη φανέλα της Παρτιζάν. Μία επιστροφή που δεν θα γίνει ποτέ…

Υ.Γ. Η στιγμή της αποχώρησής του από το γήπεδο πάνω σε φορείο με τους φιλάθλους να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του για να του δώσουν κουράγιο και τον ίδιο να χτυπάει με γροθιά το στήθος στο ύψος της καρδιάς είναι από αυτές που δεν ξεχνιόνται εύκολα. Περαστικά Μίλος...