Εργο Ντούντα

Όταν το περασμένο καλοκαίρι σε περίοδο οικονομικής κρίσης οι Αδερφοί Αγγελόπουλοι έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να… ξεντύσουν από τα πράσινα τον Βασίλη Σπανούλη είχαν τον λόγο τους. Όταν λίγο πριν επιστράτευαν την παλιά καραβάνα των πάγκων Ντούσαν Ιβκοβιτς ως αντίπαλο δέος για τον κουμπάρο του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είχαν τον λόγο τους. Όταν συνέχισαν να στελεχώνουν την ομάδα με παίκτες που αμφισβητήθηκαν από το όνομα και μόνο, π.χ. Νεστέροβιτς, Λούκας ή επενδύοντας στους υπάρχοντες Ερτσεγκ και Χαλπερίν κατηγορήθηκαν τα μάλα. Πλην όμως, το αποτέλεσμα του πρώτου από τους… ίσως εννέα φετινούς τελικούς με τον Παναθηναϊκό τους δικαιώνει απόλυτα και δικαιούνται να είναι υπερήφανοι για την «καλή αρχή» που έκαναν.

Κρίνοντας και μόνο από όσα είδα το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ και δίχως να μπορώ (ποιος μπορεί άλλωστε) να προβλέψω τη συνέχεια, ο Ολυμπιακός έκανε μέσα σε 40 αγωνιστικά λεπτά ό,τι δεν είχε μπορέσει να κάνει δέκα χρόνια και περίπου 30 αγώνες στο ΟΑΚΑ. Να φύγει όχι απλά νικητής αλλά και κυρίαρχος απέναντι σε μία ομάδα κόντρα στην οποία είχε εθιστεί τα χρόνια αυτά (και δεν είναι υπερβολή) να χάνει. Και πως το κατάφερε αυτό; Με απλά αλλά εφαρμοσμένα αποτελεσματικά πράγματα.

Θα ξεκινήσω από κάτι που δεν είχε ο Ολυμπιακός όλα τα προηγούμενα χρόνια της καθολικής κυριαρχίας του Παναθηναϊκού. Καθαρό μυαλό όταν έπρεπε και κυρίως συγκέντρωση μόνο στο παιχνίδι και σε τίποτε άλλο. Ούτε «παιχνίδια πολέμου» με την εχθρική εξέδρα, ούτε συνεχείς διαμαρτυρίες για κάθε σφύριγμα των διαιτητών δίκαιο ή άδικο, ούτε ψευτοτσαμπουκάδες, ούτε στιγμή αποπροσανατολισμός από τον στόχο. Ποιος θα περίμενε δηλαδή τον Τεόντοσιτς στην (τραβηγμένη) τεχνική ποινή που δέχθηκε στο ξεκίνημα της τελευταίας περιόδου να αντιδράσει σαν… άλλος παίκτης και όχι σαν Τεόντοσιτς. Και αυτό ήταν απλά ένα από τα πολλά παραδείγματα. Η –προφανώς- εντολή Ιβκοβιτς «δεν ασχολείστε με τίποτε άλλο πέρα από τη μπάλα» εισακούστηκε μέχρι κεραίας.

Το δεύτερο στοιχείο που είχε ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του ήταν η αποτελεσματική μελέτη του αντιπάλου. Και κυρίως στην άμυνα όπου ο Νεστέροβιτς ακολουθώντας –προφανώς- το πλάνο Ιβκοβιτς δεν βγήκε παρά μόνο μία φορά (στο τρίποντο του Νίκολας στο τελευταίο μισό λεπτό) από το χρωματιστό της ρακέτας αποτελώντας τον «μπαμπούλα» για όλα τα ντράιβ του Παναθηναϊκού, αχρηστεύοντας ταυτόχρονα τα περίφημα σπλιτ-άουτ του Διαμαντίδη και γενικώς το δημιουργικό κομμάτι του Παναθηναϊκού. Ο Σλοβένος ήταν «λίρα εκατό» και στην επίθεση και δικαίως κερδίζει τον τίτλο του πολυτιμότερου. Τέλος ο Ολυμπιακός ή αν προτιμάτε ο Ιβκοβιτς, με εξαίρεση την εμμονή (για την οποία τελικά δικαιώθηκε στο φινάλε) στη χρησιμοποίηση του Παπαλουκά (ενός παίκτη που έχει μάθει να «προσφέρει» παίζοντας πολύ χρόνο και όχι κάποια περιστασιακά λεπτά) δεν δίστασε να ρισκάρει και όχι μόνο να χρησιμοποιήσει αλλά να αναθέσει δράση σε παίκτες που μάλλον δεν περίμενε ο αδιάβαστος σε αυτό τον τομέα Παναθηναϊκός σαν τον Ερτσεγκ, τον Χαλπερίν ακόμη και τον Βασιλόπουλο.

Ο Ολυμπιακός είχε και κάτι ακόμη που όμως «περνάει» στην κατηγορία των στοιχείων που δεν είχε ο Παναθηναϊκός. Ο πιο προβλέψιμος και ολίγο έως πολύ απροετοίμαστος για ένα τέτοιο ματς Παναθηναϊκός. Σίγουρα η ασθενεια του Διαμαντίδη και το γεγονός ότι Μπατίστ και Νίκολας προέρχονταν από σχετικά μακροχρόνιους (για τις ανάγκες του αγώνα) τραυματισμούς και αποχή από τη δράση είναι δικαιολογίες, όχι όμως και άλλοθι. Ο Παναθηναϊκός με τον Διαμαντίδη εγκλωβισμένο και ώρες ώρες αδικαιολόγητα διστακτικό επιθετικά δεν είχε την παραμικρή βοήθεια στη δημιουργία παιχνιδιού. Ακόμη και ο Νίκολας όταν βρήκε ρυθμό στην 3^η περίοδο και ουσιαστικά έπαιζε ένας εναντίον πέντε, κάποια στιγμή –λογικό- κουράστηκε και μάλλον έκανε περισσότερο κακό παρά καλό στο φινάλε για την ομάδα του. Πέραν τούτου; Μηδέν φαντασία, μηδέν δημιουργικότητα, έλλειψη του λεγόμενου plan-B. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι ούτε ο Τέπιτς, ούτε ο Καλάθης είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα στο δημιουργικό κομμάτι, ο Σάτο δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει τέτοιος παίκτης ενώ ο άτολμος Βουγιούκας και ο περαστικός Τσαρτσαρής μπήκαν (στη σούμα) στα καλάθια από τους ψηλούς του Ολυμπιακού. Τι δεν είχε δηλαδή ο Παναθηναϊκός εν κατακλείδι; Δεν είχε Σπανούλη γιατί απλά φορούσε τα ερυθρόλευκα.

Ο Λαρισαίος για τον οποίο τόσα γράφθηκαν και ειπώθηκαν τις τελευταίες μέρες, αφού είδε στο πρώτο ημίχρονο ότι δεν του «πήγαινε» το ματς στα σουτ, στο δεύτερο ημίχρονο και ειδικότερα στην τελευταία περίοδο δεν είναι υπερβολή να γράψω ότι ήταν ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού. Οι κάθετες πάσες-συνεργασίες με τον Νεστέροβιτς ήταν αυτές που έγειραν εν τέλει την πλάστιγγα υπέρ του Ολυμπιακού αφού στο δημιουργικό κομμάτι πήρε άριστα. Εκεί δηλαδή που μέχρι πέρυσι υπερτερούσε κατά κράτος ο Παναναθηναϊκός με Σπανούλη, Διαμαντίδη αλλά και Γιασικεβίτσιους με την όση τρέλα κουβαλούσε ο Λιθουανός.

Όλα αυτά επαναλαμβάνω αφορούν όσα είδαμε το βράδυ της Τρίτης (που σίγουρα αν δεν λένε πολλά, λένε κάτι ενόψει της συνέχειας) δίχως όμως να σημαίνουν ούτε πρόωρη κατάκτηση του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό ούτε καταστροφή για τον Παναθηναϊκό. Το σημαντικότερο κέρδος για τους ερυθρόλευκους πάντως, πέρα από την πιθανότατη πλέον κατάκτηση της πρώτης θέσης στην κανονική περίοδο, είναι ότι απέδειξαν ότι ειδικά φέτος έχουν χτιστεί για να αποκαθηλώσουν τον μόνιμο πρωταθλητή Παναθηναϊκό. Το αν θα τα καταφέρουν θα το μάθουμε τον Ιούνιο…

Υ.Γ. Για τον εγκληματία που πέταξε η φωτοβολίδα που λίγο έλλειψε να "καρφώσει" τον Παπαλουκά (λίγα εκατοστά πιο ψηλά) στον λαιμό, ότι και να γράψει κανείς είναι λίγο. Το έχω αναφέρει άπειρες φορές. Μόνο όταν κάποια στιγμή θρηνήσουμε κάποιο νεκρό (όσο ωμό και ακούγεται) θα ασχοληθούν οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι της πολιτείας, της αστυνομίας, των ίδιων των ομάδων.
Υ.Γ. 2. Αξίζει νομίζω ένα μεγάλο μπράβο στους διαιτητές Σχινά-Αναστόπουλο (κυρίως) και Κορομηλά που έφεραν εις πέρας ένα τόσο δύσκολο ματς "ειδικών συνθηκών". Η απόφαση του "Τόμι" να διακόψει το ματς για λίγα λεπτά προκειμένου να ηρεμήσει η κατάσταση μετά τη φωτοβολίδα και μάλιστα μια ακαριαία απόφαση δείχνει διαιτητή με αυξημένα αντανακλαστικά και άριστη επίγνωση της κατάστασης. Τα σφυρίγματά τους με τα λάθη που αναμενόμενα έκαναν δίχως να επηρεάσουν στο ελάχιστο την εξέλιξη του αγώνα ήταν σωστότατα.