Η άμυνα που δίνει τίτλους...

Ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε τον 3^ο τελικό και θα έφτανε, πλέον, μία ανάσα από την κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου η αλήθεια είναι ότι το περίμεναν οι περισσότεροι. Ότι όμως θα έπαιρνε τη νίκη με τον τρόπο που την πήρε, παίζοντας για 28 λεπτά σχεδόν άθλιο μπάσκετ –ίσως το χειρότερο επί εποχής Ομπράντοβιτς- απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που στο ίδιο διάστημα άγγιζε το τέλειο, μάλλον ελάχιστοι, με βάση και την εικόνα του ματς μέχρι εκείνο το σημείο, μπορούσαν να φανταστούν.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που μέχρι και το τέλος της τρίτης περιόδου έμοιαζε να το κρατάει και με τα δύο του χέρια. Αφού έχασε, δε, και αυτό το ματς, μόνο ένας μελλοντολόγος θα μπορεί να πει αν και πότε θα κερδίσει στο «καταραμένο» για αυτόν ΟΑΚΑ.

Τι συνέβη λοιπόν στα… δύο διαφορετικά παιχνίδια που είδαμε να παίζονται το βράδυ της Τετάρτης. Στο… πρώτο, μέχρι το 28^ο λεπτό από τη μία πλευρά υπήρχε ένας πελαγωμένος Παναθηναϊκός. Με τον Ολυμπιακό να του κλείνει τα πικ-εντ-ρολ οι πράσινοι οδηγήθηκαν σε ένα άκρως μονοδιάστατο και ώρες ώρες αποκρουστικό –για αυτά που έχουν συνηθίσει τους φιλάθλους τους- μπάσκετ του «η μπάλα στον Νίκολας». Ο αμερικανός που βρέθηκε στη μέρα του στο πρώτο ημίχρονο έβαζε όσα δεν… μπαίνουν αφού δεν υπήρχε κανείς άλλος συμπαίκτης του να βοηθήσει. Οι αριθμοί, δε, λένε τα πάντα: 16 πόντοι ο Νίκολας 22 οι υπόλοιποι στο πρώτο ημίχρονο, 5/8 τρίποντα ο αμερικανός, 1/6 οι υπόλοιποι.

Ο δε Ολυμπιακός, πέρα από την άριστη αμυντική λειτουργία, είχε και υπομονή στην επίθεση, γύρισε σωστά τη μπάλα, έβαλε τα πρώτα μεγάλα σουτ και η ψυχολογία του ανέβηκε στα ύψη με αποτέλεσμα να φτάσει να έχει στο τρίποντο του 46-60 του Μπουρούση, 13/23. Οσα είχε σουτάρει δηλαδή στο πρώτο ματς και δεν είχε βάλει κανένα (και τότε γράφαμε ότι ήταν καθαρά θέμα ψυχολογίας) αλλά με 13 εύστοχα.

Όλα αυτά μέχρι το 28^ο λεπτό. Σε εκείνο το σημείο οι ερυθρόλευκοι λες και κάποιος κατέβασε τον… γενικό ξέχασαν τις αρχές και τη δομή του παιχνιδιού που έπαιζαν μέχρι εκείνο το σημείο ενώ από την άλλη ο Ομπράντοβιτς βλέποντας ότι δεν μπορούσε με την επίθεση (δηλαδή τον Νίκολας…) να αλλάξει τη ροή του αγώνα, τον απέσυρε, και αποφάσισε να πάρει το ματς με την άμυνα, όπως και έγινε αρκεί να επισημάνουμε ότι τα ριμπάουντ στο πρώτο ημίχρονο ήταν 11-22 και στο δεύτερο… 20-10.

Ο Ολυμπιακός άρχισε βλακωδώς να «παίζει» με το χρονόμετρο από το 28^ο λεπτό (κάτι που προφανώς περίμενε ο Ομπράντοβιτς και ζήτησε πιεστικότερη άμυνα στα 10 τελευταία δευτερόλεπτα των επιθέσεων του αντιπάλου του), δεν είχε καθαρό μυαλό, δεν είχε «αντικαταστάτη» του κουρασμένου Μπουρούση, ενώ τον εγκατέλειψε και η για πολλούς αφύσικη μέχρι εκείνο το σημείο τρίποντη ευστοχία του (είχε 1/6 τρίποντα μετά το 28^ο λεπτό). Κάπως έτσι λοιπόν, ο Παναθηναϊκός παίρνοντας και σκοράρισμα από τους Μπατίστ και Σπανούλη (καθοριστικότατη η συμβολή του) έτρεξε το εντυπωσιακό 17-1 σερί, προηγήθηκε 63-61 και όλα τα υπόλοιπα ήταν ιστορία αφού ήταν δεδομένο πως ο Ολυμπιακός δεν είχε ούτε την ψυχολογία ούτε τα κότσια να κοιτάξει τον αντίπαλό του στα μάτια.