Χρυσή γενιά, μηδενικές ελπίδες

Την ώρα που σχεδόν σύσσωμος ο αθλητικός Τύπος της χώρας γύρισε –για μία ακόμη φορά- επιδεικτικά την πλάτη σε μία τεράστια επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ φροντίζονας πιστό στα… αφεντικά του να διαφημίσει τις «πέτσινες» μεταγραφές παικταράδων και τα φιλικά-καφενείων των ποδοσφαιρικών ομάδων, όλοι εμείς οι λάτρεις της πορτοκαλί μπάλα προσπαθούμε να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας σχετικά με τις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες των πιτσιρικάδων μας.

Η τέταρτη κατά σειρά επιτυχία της γενιάς των 90ρηδων που ξεκίνησε με το ασημένιο στο Ευρωμπάσκετ του 2007 με τη ραψωδία του Κώστα Κουφού, το χρυσό ένα χρόνο αργότερα στην Αμαλιάδα και το διπλό μετάλλιο σε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μέσα σε τρεις εβδομάδες μέσα στον Ιούλιο, φέρνει ξανά χαμόγελα στους μπασκετόφιλους που βλέπουν ότι το εθνικό μας σπορ, σε πείσμα όσων σφυρίζουν αδιάφορα και οπαδικά ποδοσφαιρικά, έχει και παρόν και μέλλον.

Τα ζητούμενα για μία ακόμη φορά είναι δύο. Η προώθηση των 20ρηδων στις ομάδες τους και η αύξηση του χρόνου συμμετοχής τους αλλά και το πόσοι από αυτούς θα καταφέρουν να κρατήσουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους και να μην εξελιχθούν σε νέοι… Σχορτσιανίτηδες που τις μονές χρονιές είναι καλά και τις ζυγές παραπατούν.

Οσον αφορά στο πρώτο, προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο κάθε Ομπράντοβιτς, Γιαννάκης, Ματσόν ή όποιος άλλος θέλετε να βάλετε στην ίδια εξίσωση θα «θυσιάσει» στο όνομα της επιτυχίας της ομάδας του (αρα και της δικής του) να χρησιμοποιήσει όσο αξίζει τον κάθε Παπανικολάου, Σλούκα, Γιαννόπουλο, Κασελάκη. Επιασα αδιάβαστο τον εαυτό μου (η θερινή ραστώνη γαρ) βλέποντας τον Χάρη Γιαννόπουλο να πυροβολεί με στυλ Ρέτζι Μίλερ το ισπανικό και γαλλικό καλάθι μέσα σε ένα διήμερο και αναρωτιόμουν που στο καλό παίζει αυτός ο παικταράς. Προσέξτε τη διατύπωση. Που παίζει, όχι που ανήκει και η απάντηση είναι… πουθενά. Ο Παππάς «αναγκάσθηκε» χάρη στην έμπνευση ενός «πανέξυπνου» παράγοντα του Πανελλήνιου (που ευτυχώς έχει πάρει πόδι…) να ξενητευτεί στην Ισπανία, ο Σαρικόπουλος θυσίασε μία χρονιά στα πιτς για να βρει χρόνο στο Οχάιο Στέιτ, ο Σλούκας έπαιρνε δωρεάν μαθήματα από τον Παπαλουκά, ο Παπανικολάου γυάλιζε τον πάγκο για να παίζουν στη θέση του στον Αρη «λεγεωνάριοι», και ο Μπόγρης ευτυχώς που έπαιζε στην Α2 με τον Ηλυσιακό για να έχει θέση βασικού, όπως και ο Μάντζαρης με μικρότερη όμως συμμετοχή στο Περιστέρι.

Το μέλλον όλων αυτών όπως και των παικτών από προηγούμενες γενιές είναι κάτι παραπάνω από θολό. Καλά τα μετάλλια, «καλό» το ξεζούμισμα από την ΕΟΚ στο όνομα της επιτυχίας (όπως ορθώς επισημαίνει ο συνάδελφος Νίκος Παπαδογιάννης στο σχόλιό του), αλλά μέλλον δεν έχουν και μόνον 1-2 ίσως καταφέρουν να σταθούν σε υψηλό επίπεδο και αυτό χάρη στο ταλέντο, την τύχη (που ελπίζουμε να έχουν) και τη σκληρή προσωπική δουλειά. Δείτε για παράδειγμα μία από τις προηγούμενες γενιές, αυτή που το 2002 είχε πάρει αντίστοιχο χρυσό στο Ευρωμπάσκετ Νέων στη Λιθουανία. Γενιά που είχε πάρει το ασημένιο στο Παίδων το 1999 και χάλκινο στο Εφήβων το 2000. Σας λένε τίποτα τα ονόματα των Γεωργιάδη, Ανδρίτσου, Κοντοστάνου, Γεωργίτση, Γιαννακόπουλου, Καλαϊζάκη, Σπύρου, Γαλή, Στράτου Παπαδόπουλου, Μητσόπουλου, Τζανετάκου; Όχι, ε…; Κι όμως όλοι αυτοί ήταν παρόντες σε κάποια από αυτά τα μετάλλια αλλά δεν υπάρχουν ούτε στον χάρτη ενώ με εξαίρεση τους Σπανούλη και Ζήση (οι 1-2 που προαναφέραμε λίγοι κατάφεραν έστω να σταθούν στην Α1 (Ταπούτος, Γεωργαλής, Τσιάρας, Κουμπούρας, Καϊμακόγλου).

Υ.Γ. Για τις συμπεριφορές του Παππά που έφτυσε κατάμουτρα έναν Ισπανό στον ημιτελικό και του Μπόγρη που έκανε άσεμνες και τουλάχιστον απωθητικές χειρονομίες στον τελικό και γενικώς την… έψαχνε για τσαμπουκά, δεν περιμένουμε να επιληφθεί κάποιος υπεύθυνος και να τραβήξει κανα αυτί. Αλλωστε στην Ομοσπονδία έχουν περισσότερο το μυαλό τους στο να βάζουν τον μπλεγμένο με σκάνδαλα Βουλευτή κ.Παυλίδη να κάνει την απονομή (όπως πολύ εύστοχα επισήμανε το greekhoopz) και τα… παραπτωματάκια των χρυσών νέων μπορούν να περάσουν στο ντούκου. Όπως πέρασαν τόσα και τόσα στο παρελθόν με τελευταίο τον τρικούβερτο καυγά (μετά ξύλου) στο περσινό Ευρωμπάσκετ κάτω των 20 με θύμα το… «κακό αμερικανάκι» Νικ Καλάθη.

Γ.Ψ.