Αναπάντητα ερωτήματα

Είχε περάσει μόλις ένα εικοσιτετράωρο από τη μέρα ντροπής του ελληνικού πρωταθλήματος πριν από δύο εβδομάδες όταν μου ανατέθηκε από τη NOVA το ταξίδι με τον Παναθηναϊκό στη Λουμπλιάνα για τον αγώνα με την Ολίμπια στη νεότευκτη Στόζιτσε Αρένα. Στο άκουσμα και μόνο η μπασκετική καρδιά μου πετάρησε στην ιδέα του να βρεθώ σε ένα αμοιγώς και υγιές μπασκετικό περιβάλλον όχι και πολύ μακριά από τη γειτονιά μας. Και το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο...
Τρεις ώρες γεμάτες μπασκετίλα σε ένα γήπεδο-στολίδι με ένα φίλαθλο κοινό υπόδειγμα με έκαναν για λίγο να ξεχαστώ από τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα και ως συνηθως να μελαγχολήσω. "Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί;" ήταν το μόνιμο ερώτημα που βούιζε στα αυτιά μου. Γιατί να μην έχουμε ανάλογη ατμόσφαιρα και στην Ψωροκώσταινα και να μην χρειάζεται να περιμένουμε μια στο τόσο κάποιον ευρωπαίκό αγώνα των δύο αιώνιων για να πάρουμε έστω μία τζούρα; Γιατί συνεχίζουμε να ανεχόμαστε όλους αυτούς που συνεχίζουν να σκοτώνουν το άθλημα, όλους αυτούς που καθημερινά το υποβαθμίζουν; Αναπάντητα ερωτήματα...

Τρεις ώρες σε μία ατμόσφαιρα από την οποία ήθελες να ρουφήξεις κάθε δευτερόλεπτο. Κοινό που συμμετέχει, που ξέρει να αποθεώνει ακόμη και τον αντίπαλο όπως έγινε στο άκουσμα του ονόματος του Ομπράντοβιτς στην παρουσίαση, όπως έγινε στα ζογκλερικά του Διαμαντίδη ή στα καρφώματα του Μπατίστ. Κοινό που δεν πέταξε ούτε μισό σεντ ευρώ στο παρκέ ακόμη και όταν ο θολωμένος Μπατίστ πατούσε σαν μυρμήγκι στο κεφάλι τον Οζμπολτ σε μία από τις πιο μαύρες σελίδες στη λαμπρή πάντως καριέρα του αμερικανού στα ευρωπαϊκά γήπεδα, μια ενέργεια για την οποία θα έπρεπε αυτόματα να είχε αποβληθεί και να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Οπως και να δοθεί έπαινος στον Ομπράντοβιτς για την κίνησή του να φτάσει μέχρι το κέντρο του γηπέδου (κινδυνεύοντας, για τους τύπους με τεχνική ποινή) για να τον σπρώξει να πάει να ζητήσει συγγνώμη για την άθλια πράξη του. Κοινό που τελικά είναι αυτό που ανέστησε μία πεθαμένη και σχεδόν διαλημμένη ομάδα σαν αυτή της Ολίμπια μέχρι πριν από ένα μήνα. Πιστεύετε δηλαδή ότι ο Οζμπολτ, ο άγνωστος Βρκιτς, ο γερο-Γιαγκότνικ και οι υπόλοιποι θα έβαζαν τρίποντα στον... αιφνιδιασμό αν δεν είχαν πάρει φτερά τα ποδάρια τους από τους 12.000 φιλάθλους (και οχι οπαδούς...) της ομάδας στις εξέδρες; Σε καμία περίπτωση...

Σκεφτείτε και αναλογιστείτε τι γίνεται στα μέρη μας και μελαγχολείστε μαζί μου. Και μελαγχολείστε διπλά μαθαίνοντας ότι η Ολίμπια που είχε φτάσει στο όριο του οικονομικού κραχ τον περασμένο Ιούνιο, επένδυσε 40 εκατομμύρια ευρώ για να χτιστούν δύο γήπεδα (ένα ποδοσφαίρου και ένα μπάσκετ) το ένα δίπλα στο άλλο και δεν έκανε μεταγραφές... αεροδρομίου αλλά επένδυσε, όπως δεκαετίες τώρα κάνει, στο μέλλον της. Γιατί δηλαδή οι Γιαννακόπουλοι που εδώ και δύο και βάλε δεκαετίες έχουν βάλει χοντρά-χοντρά περί τα 400 εκατομμύρια ευρώ (με πρόχειρους υπολογισμούς) για μεταγραφές να μην είχαν διαθέσει μόλις το 1/20 αυτών των χρημάτων για να αφήσουν παρακαταθήκη στον Παναθηναϊκό το δικό του γήπεδο; Γιατί οι Αγγελόπουλοι να εξαρτώνται από το κάθε ΣΕΦ και το κάθε Ελληνικό για να το νοικιάζουν ως έδρα της ομάδας τους και να μη στήσουν το δικό τους τσαρδί. Αναπάντητα ερωτήματα...

Είναι όπως ακριβώς το έγραψε ο ποιητής. "Οπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει". Με πληγώνει όχι γιατί δεν μπορούμε αλλά γιατί απλά δεν θέλουμε. Δεν υπάρχει η βούληση, το όραμα, το πλάνο βρε αδερφέ για ένα καλύτερο αύριο. Στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα τα αναπάντητα ερωτήματα αντί να μειώνονται γίνονται περισσότερα χρόνο με το χρόνο...