Κάτι περισσότερο από ένας τίτλος

Για τον Παναθηναϊκό χάθηκε απλά ένας τίτλος. Για τον Ολυμπιακό κερδήθηκε κάτι παραπάνω από ένα τρόπαιο. Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας που ολοκληρώθηκε με τα ελάχιστα δυνατά παρατράγουδα στο Ελληνικό πήγε δικαίως σε ερυθρόλευκα χέρια αφού ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς ανώτερος τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά για να πάρει την κούπα.
Ναι, οι αριθμοί των 17 επιθετικών ριμπάουντ και των 12 κλεψιμάτων λένε την αλήθεια για το πάθος και τη θέληση των παικτών του Γιαννάκη που δεν άφησαν ούτε μπάλα που να μην τη διεκδικήσουν, ούτε μπάλα που να μην την κυνηγήσουν λυσσαλέα και στο τέλος δικαιώθηκαν αν και κατά την ταπεινή μου άποψη ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει πιο άνετα από το τελικό 68-64. Και αυτό γιατί ακόμη και στο διάστημα που κυνηγούσε στο σκορ στο πρώτο ημίχρονο, έδειχνε να πατάει καλύτερα στο παρκέ του Ελληνικού όπου όλα τα έκανε σωστά εκτός από το να ευστοχεί, ίσως λόγω υπερβολικού ζήλου και θέλησης, στα ελεύθερα σουτ που επιχειρούσε.

Η υπεροχή, δε, του Ολυμπιακού φάνηκε και από ένα ακόμη γεγονός. Από την προσφορά όσων παικτών ήρθαν από τον πάγκο και προσέφεραν τα μέγιστα σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους του Παναθηναϊκού. Ακόμη και ο Βούιτσιτς στα σκάρτα 5 λεπτά που έπαιξε έβαλε 4 πόντους, ο Μαυροκεφαλίδης ένα όμορφο καλάθι την ώρα που πίεζε ο Παναθηναϊκός, ο Βασιλόπουλος με 2-3 λεπτά ποιοτικής άμυνας, ο Πεν αλλάζοντας τον ρυθμό. Στον αντίποδα; Η έμπνευση του Ομπράντοβιτς να επαναφέρει από το… πουθενά τον «χαμένο» Σάρας αποδείχθηκε κακή ιδέα. Ο Τέπιτς πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Καλάθης… δεν ακούμπησε καν ενώ ακόμη και ο Χάισλιπ που πήγε να γυρίσει μόνος του το ματς, τα έκανε όλα σε καθαρά ατομικό επίπεδο και έξω από συστήματα και εντολές.
Για τον Ολυμπιακό όμως, όπως προαναφέραμε, το κέρδος είναι κάτι παραπάνω από ένας τίτλος. Ο Ολυμπιακός μετά από 8 χρόνια απόλυτης ξηρασίας κέρδισε τον σεβασμό των αντιπάλων του και κυρίως του μεγαλύτερου αντιπάλου του. Το γεγονός και μόνο ότι κέρδισε τον Παναθηναϊκό σε ματς όπου κρινόταν ένας τίτλος μετά από 14 ολόκληρα χρόνια λέει πολλά! Τόσα είχε να νικήσει ο Ολυμπιακός, από τον αλησμόνητο 5ο τελικό της σεζόν 1995-96 και το επικό 73-38 στο ΣΕΦ. Και μόνο με τέτοιες νίκες μία ομάδα γίνεται μεγάλη, μόνο με τέτοιες νίκες όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός κατάφερε να χτίσει την αυτοκρατορία του. Οι ερυθρόλευκοι έχουν μπροστά τους πλέον ανοιχτό το πεδίο για να χτίσουν, να δημιουργήσουν και κυρίως να πατήσουν σε αυτό το τρόπαιο αρκεί να διαχειριστούν σωστά κάτι που ακόμη δεν γνωρίζουν πώς να το κάνουν. Να διαχειριστούν την επιτυχία και να δημιουργήσουν κατ’ απαίτηση των αφεντικών της ομάδας αλλά και σύμφωνα με το όραμά τους μία δική τους δυναστεία. Βαριά λέξη, μεγαλόπνοο σχέδιο το οποίο –μάλλον- βρίσκεται στην αρχή του. Το παράδειγμα που καλούνται να ακολουθήσουν είναι γνωστό και έχει τα χρώματα του «αιώνιου» αντιπάλου τους.
Οσο για τον Παναθηναϊκό; Η απώλεια του τίτλου μπορεί να μη σημαίνει τίποτα, μπορεί να σημάνει πολλά περισσότερα. Πολλά θα κριθούν την Πέμπτη στο ματς-σταθμό για την Ευρωλίγκα με τη Μπαρτσελόνα αφού αν ηττηθούν από Φλεβάρη μήνα θα έχουν μείνει έξω από δύο από τους τρεις στόχους τους. Κάτι το οποίο δεν έχουν συνηθίσει. Η διαχείριση της ήττας (και όχι της αποτυχίας) είναι το ζητούμενο για τους πράσινους που έχοντας –ακόμη- το πάνω χέρι στο πρωτάθλημα μπορούν ακόμη να διεκδικήσουν τα κεκτημένα τους. Κατάλαβαν όμως πλέον, πως το αντίπαλο δέος, ο Ολυμπιακός, δεν είναι πια η ομάδα της… σφαλιάρας όπως περιπαικτικά την αποκαλούσαν ορισμένοι οπαδοί τους, αλλά η ομάδα που έμαθε να τους κοιτάει στα μάτια.