Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Πίσσα και πούπουλα…

Αναρωτιώμουν λίγη ώρα μετά το τέλος του αγώνα με τα Σκόπια αν το χειρότερο που (μας) συνέβη ήταν που χάσαμε έναν αγώνα ή ο τρόπος που ως συνήθως ο έθνος αντιμετωπίζουμε αυτή καθεαυτή την αθλητική αναμέτρηση. Το δεύτερο κερδίζει και με διαφορά μάλιστα αφού όπως το είχε πει ο ποιητής «στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς». Ελπίς όμως δεν υπάρχει για όλους αυτούς που έβλεπαν το ματς με τα Σκόπια ή όπως αλλιώς θέλουν να λέγονται ως ευκαιρία να βγάλουν το εθνικιστικό τους άχτι, να ξεχαστούν από τη μίζερη ζωή (μας), να βρουν μία αφορμή για να πανηγυρίσουν μία… εθνική επιτυχία.
Αυτοί, δυστυχώς είμαστε. Ένας λαός που δεν ξέρει ούτε να χαίρεται την επιτυχία, ούτε να λυπάται (και πολύ περισσότερο να διαχειρίζεται) την ήττα. Που ανάγει σε εθνικό ζήτημα έναν αγώνα με κάποιους που αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» επειδή έτσι τους έμαθαν οι δάσκαλοί τους στο σχολείο ή έτσι τους επέβαλε το ίδιο το κράτος τους. Και ως συνήθως ψάχνοντας το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Όπως συμβαίνει πάντα. «Ωραία» λοιπόν. Χάσαμε από τους Σκοπιανούς. Μήπως είχαμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με την επιτυχία εις τον αιώνα των αιώνων. Δηλαδή τώρα οι παίκτες της Εθνικής θα πρέπει να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις στη Βουλή όπως είχαν κάνει οι Βορειοκορεάτες με την ποδοσφαιρική τους ομάδα που είχε φάει έξι γκολ από τη Βραζιλία στο Μουντιάλ και τους έστειλαν στα… κάτεργα; Στην πυρά λοιπόν. Όλοι στην πυρά. Με πρώτο τον «άχρηστο» και «ανίκανο» να διαχειρισθεί μια ομάδα σαν την Εθνική, τον «ξεπερασμένο» και «καταστροφικό» Ζήση, τον Μπουρούση που δεν πήρε «φάρμακο», τον Βασιλειάδη που δεν πετυχαίνει καλάθι ούτε με την πέμπτη, τον Καλάθη που κάνει λάθη και πάει λέγοντας. Μαζί σας. Δημόσιος λιθοβολισμός στην Ομόνοια, πίσσα και πούπουλα στους προδότες, αφαίρεση φορολογικής ενημερότητας στα καλομαθημένα πλουσιόπαιδα. Συγγνώμη, αλλά εγώ «βλέπω» διαφορετικά το άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Για μένα ναι μεν η Εθνική ομάδα του μπάσκετ είναι ό,τι πιο αγαπημένο στον χώρο που υπηρετώ εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά να μπω στη διαδικασία, πλέον, να ρίξω ανάθεμα είναι κάτι που δεν πρόκειται να κάνω. Δεν λέω. Εχοντας ζήσει από κοντά την «καταστροφή της Ντιζόν» και το «στραπάτσο της Αττάλεια» ένιωσα λύπη ακόμη και θυμό. Και έξι χρόνια μετά το τρίποντο του Μπογκόγεβιτς, έκλαιγα στις εξέδρες της Μπεογκράτσκα Αρένα έχοντας πάρει το μάθημά μου. Άλλο ανάθεμα και άλλο κριτική. Άλλο να αγαπάς και να υποστηρίζεις την Εθνική ομάδα της χώρας του και άλλο να περιμένεις τη στιγμή που θα γίνει η στραβή για να την ρίξεις στον Καιάδα. Για να τελειώνουμε λοιπόν. Αυτή την Εθνική έχουμε, αυτούς τους παίκτες και προπονητή έχουμε μας αρέσει δεν μας αρέσει. Ας σταματήσει πια η καραμέλα των απόντων. Μέχρι και για τον Παπαλουκά άκουσα και διάβασα που έχει να παίξει στην Εθνική από το 2008. Μήπως έλειψε και ο Γκάλης στο ματς με τους Σκοπιανούς; Ολοι όσοι έσπευσαν να βγάλουν τα απωθημένα τους –σαν έτοιμη από καιρό- ας κοιτάξουν τη δική τους την καμπούρα και όχι πέρα από αυτή. Η Εθνική ομάδα είναι πάνω απ’ όλους και κανείς από όσους βρίσκονται σε αυτοί δεν στεναχωρέθηκε, λυπήθηκε, νευρίασε από την ήττα, έστω από τον συγκεκριμένο αντίπαλο, λιγότερο από όλους μας. Ναι η Εθνική δεν έπαιξε καλά. Ναι, ο Ζούρος έκανε λάθη. Ναι, σπάσαμε τα καλάθια. Ε, και; Οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μία μέρα στην άλλη και ούτε είναι υποχρεωμένες να κερδίζουν «επειδή παίζουμε με τα Σκόπια». Οι ομάδες χτίζονται μέσα από τις ήττες όπως έγινε και με την Εθνική του 2005 και όλες τις προηγούμενες που μας έβγαλαν στους δρόμους. Και να μείνουμε (αν μείνουμε) λοιπόν εκτός 12αδας, εκτός 8αδας, εκτός διοργάνωσης βρε αδερφέ δεν θα χαθεί κι ο κόσμος. Ποιος κόσμος; Ο ίδιος που σιχτίριζε το 1999 και το 2001, ακριβώς ο ίδιος που έβγαινε στους δρόμους το 2005 και το 2006. Τελεία και παύλα.

7 σχόλια:

  1. Καταρχήν, να επισημάνω ότι η σημερινή πικρία μου έχει αποκλειστικά μπασκετικό υπόβαθρο. Και η πικρία είναι μεγάλη. Όχι γιατί χάσαμε - άλλωστε και η ήττα μέσα στο παιχνίδι είναι - αλλά για τον τρόπο που προσπαθήσαμε να κερδίσουμε. Ένας τρόπος αναχρονιστικός, μονοδιάστατος και απωθητικός. Για όνομα του Θεού, παίζαμε με την ομάδα των ΣΚΟΠΙΩΝ, με μια ομάδα που χωρίς βάθος. Και να πω ότι δεν πήγαμε υποψιασμένοι; Την αμέσως προηγούμενη βραδιά, οι Σκοπιανοί είχαν σκαρώσει την μεγαλύτερη έκπληξη της διοργάνωσης. Δεν έχω άλλα λόγια από την στεναχώρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εύκολα το καλύτερο κείμενο που έχεις γράψει ποτέ, νέος. Σου εύχομαι να ανταμειφθείς με ελληνικές συγκινήσεις όταν πας στη Λιθουανία για τη β' φάση. Σωστός και ο banou βέβαια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μακρια απο μας εθνικιστικες κορωνες.
    Ωστοσο ειναι αποκαρδιωτικο να βλεπεις την Εθνικη μας,να διαχειριζεται μ'αυτο τον τροπο,το συγκεκριμμενο παιχνιδι...
    Γιαννη,ολοι εμεις οι ''ερασιτεχνες & χομπιστες'' Μπασκετικοι(τελος παντων,μια μεριδα απο εμας),βλεπει,διαβαζει,αναλυει,εκτιμα καλυτερα το παιχνιδι απ'αυτους που πληρωνονται για να κανουν αυτη την δουλεια...
    Αυτο που ειδαμε με τα Σκοπια,ηταν χαραξη στρατηγικης?
    Διοτι επιχειρηματα περι του αντιθετου,μπορω να σου καταθεσω παμπολα & ας ειδα το ματς μονο μια φορα & χωρις να κραταω σημειωσεις...
    Την αποτυχια μπορουμε να την αποδεχτουμε,οπως & την μη κατακτηση μεταλιου η' καποιας διακρισης,ομως αυτο το μπασκετικο χαλι,δυσκολευομαι να σου πω την αληθεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω αλλά κρατιέμαι. Επαναλαμβανω. Για μένα το μπάσκετ και δη η Εθνική είναι κάτι άλλο. Τα βλέπω "κάπως" διαφορετικά. Ούτε ντροπές, ούτε τραγωδίες, ούτε ξεφτίλες. Αυτά τα αφήνω για τους οπαδολάγνους και τα Μέσα τους αλλά και όλους αυτούς -τους κατά την ταπεινή μου άποψη- άβουλους και άσχετους που ασχολούνται μαζί τους. Είμαστε ένας λαός ο οποίος στην "στραβή" όλοι ψάχνουν να βρουν τον έναν ή τους κάποιους που θα του καταλογίσουν τις ευθύνες για να "φυγει" από επάνω μας. Δεν το μπορώ αυτό. Δεν μπορώ να βλέπω και να ακούω τον κάθε άσχετο που δεν έχει μυρωδιά όχι από μπάσκετ αλλά από αθλητισμό να ισοπεδώνει τους πάντες και να αφορίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Διάβασα και άκουσα μέσα σε λίγη ώρα διαφορά το εξής φοβερό, δε. "Που ήταν οι Πελαργοί", λέει. Τι λες μωρέ ηλίθιε που δεν έχεις πάει ούτε μία φορά στο γήπεδο. Εσύ κουφιοκέφαλε πόσες φορές ακολούθησες την Εθνική εκτός Ελλάδας για να κάνεις κρίσεις για τους Πελαργούς και τους... πελεκάνους; Ρωτάς κάθε χρόνο πως αυτοί οι άνθρωποι, μεροκαματιάρηδες σαν όλους μας, κάθε φορά "βγάζουν" το ταξίδι;
    Για να τελειώνουμε λοιπόν. Συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να μπω άλλο σε αυτό το τρυπάκι. Ούτε καν της αυστηρής κριτικής σε μία ομάδα εν μέσω διοργάνωσης μάλιστα. Ας τελειώσει με το καλό (ή με το κακό) και τα λέμε αναλυτικά. Ολες οι άλλες αντιδράσεις θυμίζουν αφρικανικές ομάδες σαν την Ανγκόλα που άλλαξε φέτος εν μέσω του παναφρικανικού προπονητή. Αυτό είμαστε, ας το παραδεχτούμε, μία βορειοαφρικανική χώρα.
    λες και το 2005 όταν στον 2ο αγώνα της διοργάνωσης μας έκαναν φυλλο και φτερό οι Σλοβένοι έχοντας χάσει το ματς απο το... δεκαλεπτο χαλασε ο κόσμος. Να θυμίσω τι είχε γραφθεί και τι είχε ειπωθεί εκείνη τη μέρα; Προς το παρόν τα κρατάω στο αρχείο μου. Να θυμίσω τι είχε γραφθεί για την... αποτυχία των Ολυμπιακών το 2004 για τον Γιαννάκη που είχε πετάξει παραμονές της διοργάνωσης εκτός ομαδας Ρεντζια, αλβέρτη, Παπανικολάου; Να θυμίσω για τους ακόμη παλαιότερους τι είχαν ακούσει ο Πολίτης και οι διεθνείς μετά την αποτυχία στο Ρότερνταμ, ή ακόμη περισσότερο τα χιλια μυρια οσα ειχαν γραφθεί και γινει μετά το προολυμπιακό της Μούρθια το 1992; ολως τυχαίως όλες αυτές οι διοργανώσεις έγιναν ένα χρόνο πριν από μία μεγάλη επιτυχία. Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα ζεις δεν υπαρχει ελπίς. Αφήστε λοιπόν ήσυχη και την ομαδα και τον προπονητή και τους παίκτες τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η διοργάνωση. μετά, είπαμε. πίσσα και πούπουλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν έχω παρά να συμφωνήσω με το νόημα των όσων γράφεις,διαφωνώντας σε μη-μπασκετικά ζητήματα.Η ήττα από την πγδΜακεδονίας (σόρρυ,αλλά εγώ ακολουθώ την γραμμή της FIBA ή σωστότερα ακολουθώ αυτό που είναι ένας συμβιβασμός για να μην "μαλλιοτραβιόμαστε") δεν ξέρω αν μας φέρνει χρόνια πίσω,το 1991 η ήττα από την Τσεχοσλοβακία δε νομίζω να μας έφερε πάντως,ούτε η παρολίγον ήττα από την Ισλανδία το 1992.Κι εν πάσει περιπτώσει αφού προλάβαμε και γίναμε υπερδύναμη μέσα σε 24 χρόνια με ένα ή πολλά διαλλειματάκια,ας μπούμε λίγο και στο κλίμα μιας μεγάλης κι απαράδεκτης ήττας όπως γινόταν τα πρώτα χρόνια με τις αντιπάλους μας.Το 1987 η τότε ΟΔΓιουγκοσλαβίας πρέπει να θεώρησε πισωγύρισμα τη τότε διπλή ήττα από την Ελλάδα;Ίσως.

    Όλα αυτά βέβαια,δεν συγχωρούν τραγικά λάθη ή παραλείψεις,αλλά εγώ είδα χθες 2 γκαρντ τα οποία ίσως και να είναι μισό επίπεδο πιο πάνω από τα βασικά μας γκαρντ.Θα μου πει κάποιος,μα τα σέντερ;Τα φόρογουορντ;Οκ,ξέρω.
    Υπομονή κι αυτοσυγκράτηση.


    υ.γ. Ο Ομπέρτο επέστρεψε μετά από το θέμα της καρδιακής αρρυθμίας στην εθνική Αργεντινής.Κάθε ομοιότητα ή διαφορά με ντόπιες περιστάσεις είναι τυχαία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιάννη συμφωνώ σε όλα με την τοποθέτησή σου. Κατά τα άλλα θα μπορούσε να λείπει η αναφορά στους Βορειοκορεάτες, καθώς αποδείχτηκε ότι αυτή η ιστορία περισσότερο προπαγάνδα ήταν παρά πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιάννη, το 2004 ο Αλβέρτης και ο Παπανικολάου έπαιζαν στην Εθνική. Μάλιστα ο Φράγκι ήταν το μεγάλο αστέρι και κάποιοι διαμαρτύρονταν γιατί ο Παπ δεν έπαιζε καθόλου!!! Το 2005 τους απέκλεισε ο Γιαννάκης (δεν τους κάλεσε καθόλου νομίζω) πριν το Βελιγράδι και θυμάμαι που τους είχαν καλεσμένους στην εκπομπή στην ΕΡΤ μετά τον ημιτελικό με τη Γαλλία νομίζω και ήταν και οι δυο σα θλιμμένες χήρες για το μετάλλιο που έχασαν. Να τους λυπάσαι πραγματικά!
    ΠιΖήτα, οι Γιουγκοσλάβοι θεώρησαν ΤΕΡΑΣΤΙΟ πισωγύρισμα τη διπλή ήττα τους από την Εθνική μας. Κάτι σαν μπασκετική καταστροφή. Σοβαρά τώρα. Όπως και την («αντίστοιχη»;) διπλή ήττα του ’79 (σε… Βαλκανικούς και Μεσογειακούς βέβαια!!!). και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται παρόμοιες ήττες αν θέλεις να λέγεσαι σοβαρός μπασκετικός οργανισμός.
    Για να μην τα πολύλέω, βεβαίως και πρέπει να γίνεται κριτική σε τέτοιες ήττες, πάντα στη βάση του ότι δεν είναι αυτό το επίπεδο που θέλουμε να βρίσκεται το ελληνικό μπάσκετ. Από την άλλη, για να έχεις επιτυχίες, η ανανέωση είναι απαραίτητη και η αλλαγή εποχών πάντα περνάει από περιόδους μεγάλων κρίσεων.
    Πάντως η φετινή ομάδα μου φαίνεται πολύ ρηχή και όχι μόνο σε θέμα εμπειρίας. Ελάχιστοι από τους νέους φαίνεται να έχουν την ποιότητα και τη θέληση να αποτελέσουν τον κορμό της ομάδας σε μελλοντικές επιτυχίες. Ίσως μόνο οι Καλάθης – Κουφός (χωρίς να θέλω να κανιβαλίσω και μάλιστα εν μέσω τουρνουά όπως έγραψε σωστά και ο Γιάννης). Σε κάθε περίπτωση πλέι πέικερ επιπέδου Ξανθόπουλου είχαμε να δούμε στην Εθνική από εποχής αλήστου μνήμης Σιούτη (’98 νομίζω;)!!!
    Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν μπούμε στη εξάδα φέτος (που πάει προ-ολυμπιακό) θα είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
    Αριστοτέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts with Thumbnails