Θαυμασμός! Τίποτε άλλο…

Σε μία χώρα που είναι βουτηγμένη στη μιζέρια και τη μαυρίλα και που το χαμόγελο από τον συνάνθρωπό μας αντιμετωπίζεται πλέον με δυσπιστία ήρθε –πάλι- η ομάδα που έχει καλομάθει στις επιτυχίες να μας δώσει λίγες στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς από τα εκατοντάδες προβλήματά μας.

Επί δεκαπέντε μέρες, από τη μέρα έναρξης του Ευρωμπάσκετ μέχρι και το βράδυ της ήττας από τη Γαλλία οι καλές κουβέντες που άκουγε κανείς για τον Ζούρο, τους παίκτες της Εθνικής, τη στρατηγική της ομάδας και το σκάουτινγκ ήταν βροντερές μεν από τους πιστούς ακόλουθους της ομάδας που δεν λογαριάζουν μόνο τα αποτελέσματα, αλλά λίγες. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε μία χώρα που έχει καταφέρει να τρυπήσει τον πάτο του βαρελιού και οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην άβυσσο και τον αφανισμό είχε «περιλάβει» και την μοναδική ομάδα που εδώ και 25 χρόνια στις χαρές και τις λύπες της είναι αντικείμενο συζήτησης.

Οι περισσότεροι έσπευσαν μετά την ήττα από τους «μισητούς» Σκοπιανούς, ακόμη και μετά τις νίκες, είτε να ξεφτιλίσουν είτε να υποβαθμίσουν τα επιτεύγματά της. Τσινούσε ο γάϊδαρος και αυτοί χτυπούσαν το σαμάρι. Δώσ’ του έκτακτες εισφορές, φόρους επιτηδεύματος, απολύσεις, μειώσεις μισθών από αυτούς που –υποτίθεται- μας κυβερνάνε και τα αφεντικά μας, αλλά για όλα έφταιγε ο άμπαλος ο Ζήσης, ο Μπουρούσης που παίζει με φάρμακα, ο Ξανθόπουλος που δεν σκοράρει, ο άτολμος Παπανικολάου και ο άσχετος ο Ζούρος ο Ηλίας με τον οποίο μας έπιανε μια μελαγχολία. Οσα δεν μπορούσαν να πουν ή να φωνάξουν σε αυτούς που καθημερινά μας παίρνουν ένα κομμάτι όχι από την τσέπη αλλά από την ψυχή και τη χώρα μας, τα έλεγαν σε αυτούς που θυσίασαν το καλοκαίρι τους για να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά να την κρατήσουν στον αφρό.

Το τι ακούσαμε και διαβάσαμε τις προηγούμενες μέρες για τους ξυλοκόπους ψευτομακεδόνες Σκοπιανούς που μας ντρόπιασαν, για τους άσχετους Μαυροβούνιους, τους τσακωμένους Κροάτες, τους πεθαμένους Σλοβένους και εν τέλει τους περισσότερο κουρασμένους από εμάς Σέρβους ξεπερνάει όχι απλά κάθε όριο αλλά κάθε φαντασία.

Ευτυχώς, επειδή η συγκεκριμένη ομάδα έχει μάθει να λειτουργεί μέσα από ένα δικό της σύστημα και πρόγραμμα εδώ και χρόνια, τόσο ο Ζούρος όσο και τα παιδιά της ομάδας έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλες αυτές τις κουβέντες των μυαλοπώληδων και καφενόβιων «ειδικών», έκαναν όσο καλύτερα μπορούσαν τη δουλειά τους και του χρόνου, να ‘μαστε καλά, ίσως να παρελαύνουν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου κρατώντας τις στιγμές για τους εαυτούς τους και για αυτό που πρεσβεύουν. Την Εθνική ομάδα της χώρας τους την οποία όπως φαίνεται ορισμένοι τη θεωρούν ευκαιρία να βγάλουν τα εσώψυχά τους και να βγάλουν το άχτι τους για όλα όσα άλλα τους πικραίνουν. Δεν πειράζει, μία ακόμη πίκρα θα την πιείτε κι αυτή…

Δεν είπε κανείς ότι είχαμε ομάδα για να πάρουμε μετάλλιο αν και ίσως τελικά να μπορούσαμε. Δεν είπε κανείς ότι παίξαμε ελκυστικό μπάσκετ (αν και πέρα από κάποια ξεσπάσματα της Ισπανίας, ποιος έπαιξε;). Δεν είπε κανείς ότι είχαμε τους παικταράδες που θα έβγαζαν μάτια. Είχαμε όμως, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, μία ομάδα που ο ένας έπαιζε για τον άλλο, ενωμένη στις καλές και στις κακές στιγμές, με τσαγανό, εγωισμό, πρόγραμμα, πλάνο και ξεκάθαρο στόχο. Τον οποίο πέτυχε και με το παραπάνω. Και αξίζει όχι μπράβο αλλά ο θαυμασμός μας σε αυτά τα 12 παιδιά και όλους όσους βρέθηκαν στο τεχνικό και ιατρικό τημ της ομάδας (και μόνον αυτούς μιας και οι παραγοντίσκοι μας κατάφεραν να κοντύνουν ακόμη περισσότερο με το φιάσκο Ελληνιάδη) και την οδήγησαν ψηλότερα απ’ ότι και ο πιο αισιόδοξος θα περίμενε.

Μάγκες, σας ευχαριστούμε. Για μία ακόμη φορά…