Το δικαίωμα του να "χαμογελάς"

Γκάλης ή Διαμαντίδης; Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Εθνική Ελλάδας του 1987 ή Εθνική Ελλάδας του 2005; Ευρώ ή δραχμή; Από διλήμματα αυτή η χώρα άλλο τίποτα εδώ και δεκαετίες. Από το «αριστεροί ή δεξιοί», στο «Καραμανλής ή τανκς», στο «καλύτερα παπάκι παρά με Μητσοτάκη» και τώρα στο «Μνημόνιο ή Μνημόσυνο» μιας χώρας που έχει εδώ και χρόνια πεθάνει αλλά δεν μας το έχουν πει. Ή μάλλον αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.

Να γράφω για μπάσκετ είθισται σε αυτό το blog αλλά για ποιο μπάσκετ να γράψω ρε παιδιά. Λες και ζω σε έναν δικό μου αποστειρωμένο κόσμο μακριά από όσα γίνονται για μένα χωρίς εμένα. Το να ασχοληθεί κανείς αυτή τη στιγμή με ένα πρωτάθλημα που όπως και τα προηγούμενα γίνεται (αρπα κόλα) για να γίνει δίχως τον παραμικρό σχεδιασμό, με αποφάσεις στο πόδι, συμβόλαια και συμβάσεις τις οποίες οι ενδιαφερόμενοι υπογράφουν σαν χάνοι δίχως καν να τις διαβάσουν και με όρους «αιχμαλωσίας» είναι ακριβώς το ίδιο με το να ασχολείται με όσα συμβαίνουν στη χώρα. Άλλωστε και ο ΕΣΑΚΕ εδώ και χρόνια, όπως και η χώρα, έχει πτωχεύσει αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει να πατήσει το off και να σβήσουν τα πάντα και μαζί να σβηστούν από τον χάρτη όλοι όσοι μας έφεραν (τη χώρα και το μπάσκετ) στο σημείο μηδέν. Για να ξεκινήσουμε από την αρχή…

Αφού λοιπόν δύο χρόνια μας ζάλισαν τον έρωτα με το μνημόνιο και την επιτήρηση, τους φόρους, τις εισφορές, τις περικοπές, τις απολύσεις και την καταστρατήγηση όλων όσων οι παππούδες μας με αίμα και αγώνα κέρδισαν για εμάς ήρθε η ώρα να ζητήσουν και τη… γνώμη μας. Και εμείς συνεχίζουμε και τους κοιτάμε, όλοι, αποχαυνωμένοι μέσα από τις τηλεοράσεις μας. Ποιοι; Ολοι αυτοί που εδώ και δεκαετίες στηρίζουμε την οικογενειοκρατία στην πολιτική, ψηφίζουμε τους ψεύτες, τους κλέφτες, τους απατεώνες, αυτούς που διέλυσαν τη χώρα μας. Κάτι σαν τους εκπροσώπους των 14 ΚΑΕ των τελευταίων πρωταθλημάτων ένα πράγμα, που συνεχώς ψηφίζουν τον ίδιο πρόεδρο (για να μη χάσουν το κελεπούρι) και μετά τον βρίζουν ως ανίκανο.

Θα μπορούσα να διαχωρίσω τον εαυτό μου μιας και ουδέποτε, και είμαι υπερήφανος για αυτό, πιστέψτε με, ψήφισα κάποιο από τα λεγόμενα μεγάλα (τρομάρα τους) πολιτικά κόμματα, ή αν προτιμάτε πολιτικές φατρίες της χώρας. Όμως δεν παύω και εγώ που ψήφισα Αριστερά, λευκό, άκυρο και εγώ δεν ξέρω τι, να είμαι μέρος του ίδιου συστήματος που μας έβαλαν να ζούμε. Μπορεί να μη τα φάγαμε μαζί όπως λέει ο Πάγκαλος, εμείς όμως τους στρώσαμε το τραπέζι δεκαετίες τώρα να γίνουν τα γομάρια (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που έγιναν. Βόδια αυτοί, βόδια και εμείς.

Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου περισσότερο «απολιτίκ» για τον απλό λόγο ότι κανείς, μα κανείς, από τους πολιτικούς και όχι μόνο αρχηγούς, δεν έχει τα τελευταία είκοσι χρόνια μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας κάνοντάς με να τρέφω απέραντη αντιπάθεια προς όλους. Λες και όλοι τους έχουν βγει από το ίδιο καλούπι και το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν είναι να βγαίνουν ατσαλάκωτοι στα μπαλκόνια, τηλεοπτικά και μη, και να μας παραμυθιάζουν. Ο ίδιος ξύλινος λόγος, τα ίδια ψέματα. Δεκαετίες τώρα…

Και από κοντά, το δικό μου το σινάφι που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν των καναλαρχών και των μεγαλοεκδοτών. Ποιος θα μας δώσει τις περισσότερες δουλειές για τις άλλες μας επιχειρήσεις; Αυτόν θα βγάλουμε στον αφρό. Και μετά, όταν δουν τα… σκούρα, απολύουν καμιά κατοσταριά από τους υπαλλήλους τους με τις ατομικές συμβάσεις που εκβιαστικά τους έβαλαν να υπογράψουν και από εδώ πάνε και οι άλλοι. Εδώ προσπάθησαν, αλλά θέλω να πιστεύω δεν κατάφεραν, να μας πείσουν πως πίσω από την ακύρωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και τα επεισόδια σε δεκάδες πόλεις και εκατοντάδες Δήμους όλης της χώρας βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μα αν ήταν έτσι, ο Τσίπρας θα ήταν δια βίου πρωθυπουργός με τόσους υποστηρικτές.

Και φτάσαμε λοιπόν στο δίλλημα του ευρώ ή δραχμή. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι το νέο «παιχνίδι» του Πρωθυπουργού να πετάξει τη μπάλα στον «κυρίαρχο λαό» τον οποίο ξαφνικά θυμήθηκε δεν είναι τίποτε άλλο από το να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα για… καθυστερήσεις και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αυτό το περιβόητο δημοψήφισμα, αν πάντως γίνει αυτή τη φορά θα είμαι εκεί. Ούτε… κοπάνα για τριήμερο, ούτε βόλτα για φραπεδάκι αλλά κάλπη. Και η ψήφος; Όχι (σε όλα) μονοκούκι. Προτιμώ με αυτό το «όχι» σκεφτόμενος το μέλλον του παιδιού μου να βάλω και εγώ το χεράκι μου για τη διαλυμένη μας χώρα προκειμένου να ξεκινήσει από το μηδέν παρά να πω ένα «ναι» στη δια βίου αιχμαλωσία της τσέπης και της ψυχής μας. Παρά να πω «ναι» σε κάτι που έφτιαξαν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς το οποίο και δεν το γνωρίζουμε και δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ στην πραγματική του διάσταση. Το είχε γράψει και ο ποιητής άλλωστε. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή»…

Αυτό που μας έχει κάνει αιώνες τώρα γνωστούς στα πέρατα του κόσμου ως Ελληνες είναι το ξέγνοιαστο και αυθόρμητο χαμόγελό μας είναι αυτό που μας έχουν πάρει περισσότερο και από τα χρήματα στην τσέπη μας. Ας μας δώσουν πίσω το χαμόγελο και την περηφάνια μας και ας μας αφήσουν εμάς να αποφασίσουμε για το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί σε τελική ανάλυση, αυτά δεν φταίνε τίποτα να συνεχίσουν να πληρώνουν τις δικές μας αμαρτίες.