Φύκια για μεταξωτές κορδέλες...

Το ότι σε αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα έχει χαθεί το μέτρο, είναι γνωστό εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Πλέον, τείνει να χαθεί πλήρως και το όριο που χωρίζει το παραμύθι από το δούλεμα. Μία ματιά σε όλα όσα λέγονται και γράφονται εδώ και περίπου ενάμιση μήνα θα σας πείσει… Ηταν πραγματικά διασκεδαστικό τις λίγες μέρες ξεκούρασης μακριά από την ανυπόφορη Αθήνα και τη ζέστη της να διαβάζω είτε στις εφημερίδες είτε πολύ περισσότερο στο διαδίκτυο (σ.σ. δυστυχώς το «κουσούρι» του «λάπτοτ» με ακολουθεί παντού…) όλα όσα συμβαίνουν, ή καλύτερα δεν συμβαίνουν στις ομάδες της Α1, τον ΕΣΑΚΕ, δυστυχώς και στην Εθνική.

Βγήκαν λοιπόν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο να μας πουν προ εβδομάδων ότι η κάνουλα στέρεψε. Οι πρωταθλητές επέλεξαν τον δρόμο του «μπαμπούλα» της πώλησης λες και υπάρχει ποτέ πιθανότητα κάποιος που δεν είναι… τρελός Παναθηναϊκός σαν τους Γιαννακόπουλους να αγοράσει μία επιχείρηση με εκατομμύρια ευρώ παθητικό κάθε χρόνο. Οι Αγγελόπουλοι επέλεξαν τον δρόμο της «απαξίωσης» για αυτό που υπηρέτησαν πιστά για επτά χρόνια επιρρίπτοντας ευθύνες μόνο σε τρίτους (διαιτητές, σύστημα, παίκτες κλπ). Επί της ουσίας τι έκαναν και πέτυχαν και οι δύο; Να περάσουν σχεδόν «αναίμακτα» στο επόμενο στάδιο του «κόβουμε –σχεδόν- τα πάντα» έχοντας καταφέρει με έμμεσο τρόπο (τα περισσότερα ΜΜΕ) αντί να τα… ακούνε και από πάνω από τους φιλάθλους τους, οι τελευταίοι να τους παρακαλάνε με συγκεντρώσεις και εκκλήσεις να μείνουν στη θέση τους. Όπως και έγινε τελικά, οπότε, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Και η μετάβαση στην επόμενη μέρα έγινε και κανείς δεν –τολμάει να- τους ψέγει για αυτό. Μαγκιά τους…

Από το σημείο όμως αυτό μέχρι το να καταφέρουν αμφότεροι να διαλύσουν όσα έχτιζαν τα προηγούμενα χρόνια η απόσταση είναι τεράστια. Και όλα αυτά με την ανοχή ή αν προτιμάτε την πλήρη απάθεια των ΜΜΕ τα περισσότερα εκ των οποίων συνεχίζουν και πουλάνε… φούμαρα. Από τη μία πλευρά περνάνε στο… ντούκου τις απώλειες (και τι έγινε που έφυγε ο Φώτσης, το παλιόπαιδο ο Μπουρούσης, ο γερασμένος Νίκολας και ο Παπαλουκάς, ο φιλάργυρος Μαυροκεφαλίδης κλπ) και από την άλλη καθημερινά βομβαρδίζουν τον κόσμο με αρλούμπες τύπου «ο Νοβίτσκι σκέφτεται τον Παναθηναϊκό» και «γλυκοκοιτάζει Ντελφίνο ο Ολυμπιακός».

Προφανώς ορισμένοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι συμβαίνει στις δύο ομάδες που έστω και με τον άκομψο τρόπο που έγραφα παραπάνω αποφάσισαν ταυτόχρονα (κάθε άλλο παρά τυχαίο) να κατεβάσουν, με τον τρόπο τους, τα ρολά στην εκροή χρημάτων από τα ταμεία τους.

Από την άλλη, στον μεν Ολυμπιακό μέχρι στιγμής έχουν… καταφέρει να «διώξουν» όλους όσους χρειάζονταν ενόψει της επόμενης σεζόν και να τους… ξεμείνουν οι «ανεπιθύμητοι» Νίλσεν, Ερτσεγκ και Κέσελ που κάθονται πάνω στα συμβόλαιά τους, στον δε Παναθηναϊκό όπου εμφανώς πλέον δεν υπάρχει όχι απλά πλάνο, αλλά έστω κάποιος να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να μιλήσει σοβαρά με κάποιον (παίκτη, μάνατζερ, δημοσιογράφο) απέναντί του, το μόνο που περιμένουν είναι ο… τελευταίος να κλείσει την πόρτα και μετά να μετρηθούνε. Μόνο που αν ο τελευταίος είναι ο Ομπράντοβιτς, τα πράγματα θα έχουν πάρει άλλη τροπή…

Και μπορεί να πείτε ότι «ουδείς αναντικατάστατος». Μαζί σας. Όμως με τη δεδομένη οικονομική πολιτική των δύο ΚΑΕ (την οποία επαναλαμβάνω δεν ψέγω, εκείνοι έχουν το καρπούζι, εκείνοι και το μαχαίρι, δεν διαχειρίζονται τα δικά μου λεφτά άλλωστε…) προβλέπω ότι ακόμη και ο εξαιρετικός Κάιλ Χάινς για παράδειγμα να πάει στον Ολυμπιακό θα πρόκειται για μεταγραφή… αεροδρομίου. Την ώρα που οι δικοί μας αφήνουν το παντεσπάνι του ρόστερ τους να φαγωθεί από άλλους, στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν σχεδόν εξαφανισθεί οι παίκτες πρώτης επιλογής και τείνουν σιγά-σιγά να στερέψουν και όσοι βρίσκονται στο δεύτερο ράφι. Καλά, για τους ΝΒΑερς που είναι ελεύθεροι, ούτε λόγος. Για λαϊκή κατανάλωση και μόνο…

Όσο για τους υπόλοιπους; Είναι αστείο και να ασχοληθεί κανείς; Χρήματα δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα αφού όλοι περιμένουν τις υποσχέσεις του Οικονομίδη για τη χορηγία του ΟΠΑΠ μπας και πάρουν κάνα παίκτη. Μεταγραφές; Ούτε μία. Προγραμματισμός; Αγνωστη λέξη. Και όσοι έχουν τη διάθεση ή την πρόθεση σκοντάφτουν στο οικονομικό ή την ανυπαρξία κεντρικής διοίκησης και πλάνου.