Zeljko, take a bow

Δύο μέρες τώρα, τα κοσμητικά επίθετα, οι εντυπωσιακές παρομοιώσεις και οι βαρύγδουπες εκφράσεις θαυμασμού προσπαθούν μέσα όχι μόνο από τις αναφορές των ΜΜΕ αλλά και τις κουβέντες του απλού φίλαθλου κόσμου (θέλω να πιστεύω όλων των αγνών φιλάθλων) να αποτυπώσουν το μεγαλείο του πράγματος. Το μοναδικό δηλαδή επίτευγμα του Παναθηναϊκού να κατακτήσει το 6ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας του και να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα (ίσως το μεγαλύτερο) κομμάτι της ιστορίας του παγκόσμιου μπάσκετ.
Δεν είναι και λίγο αν το καλοσκεφθεί κανείς, μία ομάδα να έχει ανέβει 6 φορές μέσα σε 16 χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης, μία ομάδα που κατοικοεδρεύει στη μίζερη Ελλάδα των σκανδάλων, της κλεψιάς, της ατιμωρησίας. Κάθε άλλο μάλιστα. Πρόκειται για επίτευγμα μοναδικό στα χρονικά του παγκόσμιου αθλητισμού, ένας σύλλογος σαν τον Παναθηναϊκό να εκτοπίζει εδώ και μιάμιση δεκαετία ομάδες-θρύλους με ιστορία και επιτυχίες εδώ και μισό αιώνα και να αναγκάζει ξανά και ξανά τους Ευρωπαίους να υποκλιθούν σε κάτι αν όχι απόλυτα ελληνικό (λόγω της παρουσίας ουκ ολίγων ξένων σε αυτό), σε κάτι που έχει ελληνική σφραγίδα και φέρει τη σημαία της χώρας μας.

Εχοντας την ευτυχία να ζήσω από κοντά τα 6+1 τρόπαια του ελληνικού μπάσκετ στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση θα έχω σίγουρα πάρα πολλά να διηγηθώ (καλά να ‘μαστε μέχρι τότε) σε καμιά… εικοσαριά χρόνια στα εγγόνια μου, όμως, προς το παρόν θα μείνω στην διήγηση των όσων έζησα την Παρασκευή και κυρίως την Κυριακή βρισκόμενος, για λογαριασμό της NOVA, μια ανάσα από τον πάγκο του Παναθηναϊκού στο παρκέ του Παλαού Σαν Τζόρντι. Μία εμπειρία που θα τη χαρακτήριζα ζωής μιας και προσωπικά κατάφερα να ανακαλύψω το περιβόητο μυστικό της επιτυχίας του Παναθηναϊκού. Ένα μυστικό που φέρει το όνομα (και ας με συγχωρέσει ο ταπεινός αλλά τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης) του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Είναι ευλογία για το ελληνικό μπάσκετ το γεγονός ότι οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι πριν 12 χρόνια όχι μόνο έδωσαν αλλά εμπιστεύτηκαν τα κλειδιά της τεράστιας επένδυσης που κάνουν εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες στον Παναθηναϊκό. Μιας επένδυσης που δεν είχε στόχο το κέρδος (αυτό άλλωστε το γνωρίζουν και οι πέτρες…) αλλά το να μείνουν ή αν προτιμάτε να γράψουν ιστορία με ολόχρυσα γράμματα και όχι μία αλλά (μέχρι τώρα) έξι φορές. Ο Σέρβος προπονητής, ο κορυφαίος Ευρωπαίος και ένας από τους τρεις κορυφαίους (μαζί με τους Ρεντ Αουερμπαχ και Φιλ Τζάκσον) στο παγκόσμιο επαγγελματικό μπάσκετ, ήταν αυτός που δημιούργησε αυτό το τεράστιο ελληνικό θαύμα που ακούει στο όνομα «ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού». Το δε μυστικό του; Μεθοδικότητα, αποφασιστικότητα, επιμονή και κυρίως σιγουριά.

Ακούω, επιστρέφοντας στην Αθήνα, από συγγενείς και φίλους για την αγωνία τους στα τελευταία λεπτά του τελικού με τη Μακαμπί όταν οι ισραηλινοί είχαν μειώσει στους 5 πόντους ενάμιση λεπτό πριν το τέλος, αγωνία όμως την οποία, πιστέψτε με, βρισκόμενος στον πάγκο του Παναθηναϊκού δεν την ένιωσα ούτε στιγμή. Ηταν τέτοια η ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό και η σιγουριά που απέπνεε ο Ομπάντοβιτς και οι παίκτες του που το θεωρούσα δεδομένο ότι ο τίτλος θα καταλήξει στα δικά του χέρια. Και ιδού η απόδειξη…

Με το σκορ στο 69-62 ο Ομπράντοβιτς παίρνει τάιμ-άουτ για επαναφορά από το κέντρο του γηπέδου. Σχεδιάζει ένα σύστημα επαναφοράς με τον Καλάθη, συνεργασία (σκριν) Μπατίστ στον Διαμαντίδη και μετά συνέχιση του συστήματος με αποδέκτη τον Αμερικανό. Ο Μπατίστ κάνει λάθος στο σκριν, η μπάλα μένει στα χέρια του Καλάθη και 69-64. Ξανά τάιμ-άουτ ο Σέρβος που λέει στους παίκτες του: «Σας παρακαλώ να προσέξετε αυτό που σχεδιάζω εδώ. Θέλω να κάνετε και ξέρω ότι θα κάνετε αυτό που σας δείχνω». Τίποτε άλλο. Ακριβώς το ίδιο σύστημα στην επαναφορά και ας είχε πάει στράφι λίγα δευτερόλεπτα πριν. Η επαναφορά γίνεται σωστά, η μπάλα καταλήγει στα χέρια του Μπατίστ, 71-64 και η κούπα στον Παναθηναϊκό.

Τι να πρωτοθυμηθώ από όσα έζησα στον πράσινο πάγκο λες και συμμετείχα και εγώ στη διαδικασία κατάκτησης του τροπαίου; Την αντίδραση του Ομπράντοβιτς στο πρώτο ημίχρονο όταν σε μία απλή επίθεση της Μακαμπί στην πρώτη περίοδο, έλαβε νεύμα από τον Ιτούδη για το σύστημα των ισραηλινών, με μία κίνηση έδωσε εντολή στους παίκτες του για την άμυνα που πρέπει να παίξουν και όταν έγινε το κλέψιμο την αγκαλιά και το «μπράβο Δημήτρη» με το οποίο απέδωσε τα εύσημα στον άμεσο συνεργάτη του; Για την κάψα του Μπατίστ (στα… γεράματά του) ο οποίος κάθε φορά που βρισκόταν στον πάγκο ο… μισός καθόταν στον αέρα περιμένοντας απλά ένα νεύμα του Ομπράντοβιτς για να μπει ξανά στη μάχη; Για την ηγετική φυσιογνωμία του Διαμαντίδη ο οποίος ήταν και ο μοναδικός που είχε λόγο (πέραν των Ομπράντοβιτς-Ιτούδη) στα τάιμ-άουτ, ο μοναδικός που δικαιούτω να ρίχνει ακόμη και… μπινελίκια αν κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Ομπράντοβιτς να αφήνει ελεύθερο πεδίο δράσης στον… εκπρόσωπό του στο παρκέ γνωρίζοντας πως «ο Δημήτρης ξέρει»; Απλές ίσως συνηθισμένες για τους αθλητές στιγμές που όμως καθορίζουν τις τύχες μιας ομάδας και γεφυρώνουν την απόσταση από την απλή προσπάθεια και τη συμμετοχή μέχρι την κατάκτηση της κορυφής. Γιατί η κορυφή χωράει μόνον έναν και αυτός στην Ευρωλίγκα είναι μόνον ο Παναθηναϊκός!
Zeljko, take a bow...

Υ.Γ. Ε, αφού τον έκανα να μιλήσει και ελληνικά...